^
Haha, ik ben er nu iets voor aan het downloaden, voor de volgende update. Hij komt zowiezo morgen (hoop ik).
En bedankt!
Iig ik heb wel een klein probleempje, ik zeg het ook hier, dan weten jullie het maar, Mitchel kan niet meer normaal lopen, hij kan dus alleen maar sluipen, heel rot. En resetsim helpt ook niet echt ;x
Iemand een idee?
@marlinde
Ze kregen duis huisarrest, maar moesten ook naar school. En dat kon niet, en eigenlijk kan hij sinds dathuisarest niet meer normaal lopen. Elenor mocht eigenlijk geen videogames meer spelen, maar alsnog ;x
Mijn vingers gleden over de keyboardtoetsen. Het is inmiddels 3 maanden geleden dat Mitchel en ik zijn opgegroeid, en nu, nu trouwde Dolores en Mitchel. Mijn moeder had beter Mitchel kunnen kiezen als stamhouder, hij was nu getrouwd.
Alhoewel. Je moest toch dan je echt je hele leven op dezelfde plek blijven wonen? Op dezelfde kavel? Volgens mij wilden Dolores en Mitchel juist naar Bridgepoort, van het leven genieten.
Ik zuchtte en concentreerde me weer op het keyboard.
Er waren behoorlijk veel mensen aanwezig, inclusief Dirk.. Ik zuchtte diep.. Mijn Dirk.. Ik wilde zo graag met hem trouwen, ik bedoel, hij was mijn vriendje, en.. en misschien was hij het met mij eens..
Zou het dan ook zo druk zijn? En zo gezellig? En wie zou dan op de piano spelen?
Zoveel vragen spookte er rond in mijn hoofd als ik aan 1 ding dacht. Het was gewoon gemeen. Ik hield gewoon zoveel van hem.
Ik keek toe hoe Mitchel en Dolores de ringen uitwisselden, ik hoorde wat gesnik, en zag dat mam met tranen in haar ogen zat. Ik stopte het pianospel en keek naar hen. Het was zo lief om te zien.
Ik stond op van de piano en keek van een afstandje toe.
Steken van jaloezie drongen tot me door, god wat is het leven oneerlijk. Vanuit mijn ooghoeken gluurde ik naar Dirk. Terwijl de vlinders in mijn buik vrolijk begonnen te fladderen, ik kreunde onhoorbaar er richtte me weer op zijn broer en zijn kersverse echtgenote. God ja, wat was ik jaloers.
Toen Dirk thuis kwam sprintte ik naar de deur en knuffelde hem. 'Ik heb weer overgegeven', fluisterde ik schoor in zijn oor, Dirk's handen wrijven over mijn rug, 'het geeft niet El', zei Dirk, ik haalde mijn neus op en kroop dichter tegen Dirk aan.
Ik aaide over mijn buik, ik bleek zwanger te zijn, en ik wist al precies wie de vader was. Dirk. Ik zuchtte, hoe moest ik zoiets in godsnaam aan Dirk vertellen? Dat ik met zijn kind rondliep? Ik kreunde zachtjes.
'Boe? Wie is het?', klonk Dirk achter me, hij sloeg zijn armen om me heen en probeerde zijn stem zwaarder te laten klinken, 'de kerstman', grapte ik, Dirk grinnikte. 'Nope, ik ben het', zei hij.
Dirk klom over me heen en legde zijn hoofd op mijn schoot, ik aaide over zijn haar, 'je bent een schat', zuchtte ik, Dirk glimlachte, 'ik houd van jou', zei hij, en keek me aan met oprechte ogen, 'ik ook van jou!', zei ik en ik drukte mijn lippen tegen de zijne.
We zaten zo de hele middag, knuffelend, en ik moest nog vertellen dat ik zwanger was ook. Maarja, hoe zou ik dat vertellen? Ik slikte.
'Dirk...', begon ik aarzelend, 'ja lieverd?'
'Ik...', ik haalde diep adem. 'Ik ben zwanger', zei ik, en het was even stil naast me, maar ik voelde hoe zijn arm verstrakte en hij me hevig begon te zoenen.
Ik hapte naar adem, 'ik ben er heel blij mee', was het enige dat hij zei. Ik krulde mezelf tegen hem aan, tranen brandden, 'gelukkig', fluisterde ik schoor.
'Zullen... zullen we het nieuws aan..', ik staarde twijfelend naar mijn vingers, 'aan je broer vertellen?', maakte Dirk mijn zin af. Ik knikte.
Dirk stond op en reed de auto voor, waggelend liep ik naar buiten, Dirk hield liefdevol de deur voor me open. Ik glimlachte, 'ik houd van je', zei ik terwijl ik in de auto stapte. Dirk glimlachte en gaf gas.
Het was een eind rijden, maar gelukkig woonde Dolores en Mitchel nog niet in Bridgepoort, de appartementen waren volgens hun daar super duur, dus ze spaarde nu het geld.
Dirk liep naast me en pakte mijn hand, 'ik ben blij dat je zwanger bent, al had ik het wel verwacht', glimlachte hij, 'het spijt me dat ik het zo laat heb vertelt... Ik... Ik was bang voor je reactie', fluisterde ik.
'Het geeft niet, geloof me!', Dirk keek me aan met oprechte ogen, mijn hart smolt. Ik kon alleen nog naar zijn gezicht kijken, 'ik bel wel even aan', zei hij en hij liep naar de deur.
Zodra zijn vinger de bel aanraakte voelde ik me misselijk worden. 'Dirk...?', piepte ik, 'even wachten lieverd', zei hij en hij keek niet om.
Toen klapte ik neer, ik voelde hoe mijn rok doorweekt werd, ik opende even mijn ogen, en zag dat er bloed en nog een of andere plas lag, 'Dirk...', fluisterde ik, en daarna werd het helemaal zwart.
Leuk. 
spannend 
.
