Bedankt beide, een korte up, maar ik wil mijn hoofd graag houden .
Update 8
Gelukkig had Mike een groot bed op zijn kamer staan, waar ik onder kon kruipen.
"Mike?", klonk Xander's stem, ik had mijn adem in gehouden, deels ook vanwege de stof op de grond, maar ook van de angst. Niet veel later ging de deur dicht, snel krabbelde ik overeind en ging weer in de stoel zitten.
Ik voelde een koude windvlaag en er plots stond Mike er, met een bed, de bank was weg, "bedankt", glimlachte ik, maar mijn stem trilde, "wat is er gebeurt?", vroeg Mike geschrokken. Ik slikte, "Xander kwam binnen", Mike staarde me met grote ogen aan, "hij heeft me niet gevonden of gehoord, denk ik, hij heeft me zowiezo niet gezien", stelde ik Mike gerust, Mike keek me alleen maar aan, even later haalde hij diep adem, "ik denk dat je je een make-over moet geven ofzoo, op school herkent Xander je zo + je kan doorgaan voor mijn `donor´", grijnsde Mike erachter aan.
"Ben ik dan echt je donor?", slikte ik, Mike grinnikte en schudde het hoofd.
"Ga maar slapen, Katy", knipoogde Mike, "Katy?", herhaalde ik verbaast, Mike knikte, "je nieuwe naam, Katy Monroe", een nieuwe naam, daar moest ik aan wennen, ik knikte maar. Mike knikte met zijn hoofd naar het bed.
Snel kleedde ik me om en dook in bed, ik kon niet goed slapen. Het rook hier niet naar Xander, ik had eerder een nachtmerrie...
Eerst begon ik met woelen, alsof ik de nachtmerrie uit mijn hoofd kon schudden.
Daarna kwam ik hijgend overeind, "nee!", piepte ik, "laat Xander los!", ik hapte naar adem en keek naar Mike, hij sliep rustig door.
Ik legde hijgend een hand op mijn borst, ik huilde zachtjes, "Xander, het spijt me!"
Sorry voor pp
-- Update 9
Na die nachtmerrie kon ik de slaap niet meer vatten, die nachtmerrie, dat was de ergste van mijn leven.
Ik probeerde me nog wat te herinneren, van wat Mike nog tegen me had gezegt....
"May, je weet....Dat je je moet 'veranderen' hé?", was Mike aarzelend begonnen, "hoe bedoel je?", had ik schaapachtig gelachen, "nou... Xander zal je herkennen, en je moet misschien wat parfum ofzoo op doen, dan ruik je ook niet meer het zelfde", Mike glimlachte schaapachtig, ik trok mijn neus op, ik wou niet veranderen, maar alsnog, hij had wel gelijk, ik zuchtte, "je hebt gelijk", bromde ik.
Tuurlijk! Een make-over heb ik nodig. Dat was het!
Snel stapte ik uit bed en liep naar de klerenkast, ik trok een paar laden open, ik kon er eigenlijk niks vinden..
"Je moet wel wat kiezen wat Xander nooit van je zou verwachten, iets wat je verafschuwt", grijnsde Mike, hij wist wel wat ik haatte..
Aha, heel fijn! Snel trok ik wat kleren eruit, dit vond ik nog wel leuk, nuja, ik zou zo wel wat anders kiezen.
Ik keek heel even naar Mike, hij sliep best schattig, ook bij hem voelde ik wat borrelen, nee! Niet nu! Ik ben niet verliefd op Mike, maar op Xander.
Denk aan Xander, denk aan Xander!
Vrijwel meteen schoten de tranen in mijn ogen, toch niet zo'n slim idee, misschien moest ik gewoon door met mijn leven, Xander vergeten en een nieuwe liefde zoeken.
Ik ging voor het tafeltje zitten en stak mijn haar op, nee, dit zat wel leuk.
Langzaam drong het tot me door wat ik 'echt' haatte voor een haarkleur, paars.
Nee hé, ik ging dit toch niet echt doen?
Maar helaas, ik verfde mijn haar en liet het intrekken, daarna spoelde ik het uit en liep terug naar het tafeltje, ik vroeg me af waarom Mike die kleur had, zou hij misschien... Ik giechelde, Mike die zijn haar verft, wat grappig!
Ik staarde naar de spiegel, qua uiterlijk leek ik opmezelf.
Ik slikte en haalde diep adem.
~~
Ik opende mijn ogen weer, ik zag er vreselijk uit, maar ik leek nu niet meer opmezelf, alleen mijn kleren waren nog 'te zacht'...
Ik leip naar de kast en trok wat eruit wat goed leek te passen bij mijn haar, het stond niet eens zo slecht! Peinzend staarde ik nog even doelloos naar de kast, voelde ik nu wat voor Mike? Nee, dat is onmogelijk! Concentreer je!, siste een stem in mijn hoofd, ja, ik moest me concentreren, ik moest in mijn rol komen!
Mijn ogen gleden weer naar Mike, en dit keer, dit keer was mijn hart ook van slag.
Ik voelde wat tranen prikken, het leven is gewoon oneerlijk!