IK WACHT AL ZO LANG!! Nee grapje gewoon uppen op je eigen tempo ik ving je verhaal echt heel leuk
+ goed + vet + (nog iets positiefs...)!!!! Ik volg het vanaf ongeveer kerst, daar in de buurt!

Hoofdstuk 3 – deel 3

Het rinkelen van de telefoon doorbreekt de stilte waarin we nu zitten. Anke staat op en loopt tikkend met haar hakken richting de telefoon. Als ze de hoorn van de haak pakt zwijgt ze, en de glimlach die ik verwacht had verscheen niet. “We moeten gaan.” Zegt ze kortaf, en ze pakt de autosleutels van het aanrecht. Leo en ik volgen haar op de voet. De hele weg naar het ziekenhuis zeggen we niks tegen elkaar, totdat we in de wachtkamer zitten waar Michael ons, of eigenlijk vooral Anke, verder inlicht.



“Ze heeft tijdens het bevallen een inwendige bloeding gekregen..” zegt hij. Anke probeert zich groot te houden, maar de tranen staan in haar ogen. “Het is heel goed mogelijk dat ze het niet haalt.”. Hij kijkt ons allemaal een voor een aan. “En de baby?” vraagt Anke. Michael slaakt een zucht. “Ik heb werkelijk geen idee..” zegt hij. Hij keert zich naar het koffiezetapparaat en zet een grote pot. Iedereen kan wel een kop gebruiken, we zullen hier nog wel lang zitten, ik sms Leo.



Door de ogen van Leo

Ik kom de wachtkamer binnenlopen, iedereen is stil. Ik zie Monique op de bank zitten, ze wrijft over haar buik. “Michael, er wacht een dokter op je.” Zeg ik, en knik naar achter. Hij maakt geen oogcontact als hij de deur uitloopt. Monique staat op en geeft me een knuffel. “Ik vind het zo erg voor Simone…” zegt ze. “Maar ik ben nu ook zo bang, en ik weet dat dat egoïstisch is, maar…”, ik onderbreek haar. “Ik begrijp het.” Stel ik gerust.

Einde ‘door de ogen’ scene.



Er vliegen een paar uren en koppen koffie voorbij, en veel conversatie vind er in die tussentijd niet plaatst, totdat Michael binnenkomt lopen. “Ze hebben haar geopereerd, ze heeft nu medicijnen maar ze komt niet bij bewustzijn…” zegt hij. Iedereen hoopt natuurlijk dat Simone het overleeft, maar we vrezen allemaal het ergste. “Ze wou zo graag een kindje…” zegt Anke stil.



Michael meld nog even dat Simone op een kamer in het ziekenhuis ligt te rusten. “Hoe gaat het met het kindje?” vraag ik. Michael kijkt op, een kleine glimlach verschijnt op zijn gezicht, het gaat dus gelukkig goed. “Ik ben vader.” Zegt hij glunderend. Iedereen is stil, we wachten allemaal op het geslacht, maar dat snapt hij kennelijk niet. “Wat is het?” vraagt Anke vervolgens popelend. “Oh!” zegt Michael lachend. “Het is een…”



Cliffhanger ! Oké update volgt volgende week, reacties a.u.b !

leuk!
wacht nu al op meer!

Leukk!

Aaaaah!!!! Ik wil een meisje

Leuk zeg!

nou gemeen :'3

doe maar snel meer!

spannend!!!

Gemeen!!!!!!!!!!!!!!!
Updatee!!!

Was trouwens een super up

O: Niet net nu een cliffhanger!
>.< Ik moet weten hoe dit verder gaat.

Dank jullie allemaal !

leuke update

super upp

Toppie!
Ga zo door!

Bedankt allemaal !

net even bij gelezen! echt heel mooi, en ik hoop dat het goed gaat met de kleine cliffhanger n.n

Hoofdstuk 3 – deel 4

“Weten jullie wat, ik vertel het gewoon nog niet.” Zegt Michael lachend. Iedereen kijkt verbaasd in zijn richting. “Ik wil het graag vertellen als Simone erbij is, dat is gewoon veel leuker!” zegt hij, en zet een gemaakte glimlach op. Ik zie dat hij het moeilijk heeft, hij is als de dood dat het allemaal fout gaat, en hij zijn gezin verliest. Anke heeft het er ook moeilijk mee, ze beschouwt Simone als haar eigen dochter, maar waarom eigenlijk?



Terwijl ik in mijn gedachten verzonken ben komt er een dokter binnenlopen met een emotieloos gezicht. “Wilt de familie van Simone even meelopen?” vraagt hij. Alleen Michael staat op om richting de deur te lopen, maar voordat hij naar buiten gaat draait hij zich om. “Anke, wil jij misschien ook mee?” vraagt hij. In nog geen seconde staat Anke naast hem, ze hoopte al dat hij dit zou vragen. Als de deur dicht ploft gaat Leo naast me zitten.



Door de ogen van Leo

“Zou er iets ernstigs gebeurt zijn?” vraag ik. Monique kijkt naar de witte ziekenhuismuren en slaakt een zucht. “Ik vrees het ergste, ook al zou dat eigenlijk niet mogen…” zegt ze bedroefd. Soms zijn er momenten in het leven dat je afstand moet nemen van iemand, ook al zou dat eigenlijk nog niet op dat moment mogen gebeuren denk ik bij mezelf. Er klinkt gesnik op de gang, waar Michael en Anke het, hoogstwaarschijnlijk slechte, nieuws te horen krijgen.

Einde ‘door de ogen’ scene.



Acht lange uren zijn voorbij gegaan sinds we in het ziekenhuis zijn, en de warme lenteavond breekt aan. Ik staar in het raam, denkend aan de goede tijd in Sunset Valley. Ik krijg een warm gevoel van binnen. Michael en Anke komen binnenlopen op het moment dat Leo mij mijn koffie aangeeft. Ik kijk Michael aan, en ook al zegt hij niks, zijn ogen spreken boekdelen, Simone heeft het niet gehaald.



“De medicatie van Simone sloeg niet aan..” zegt Michael, hij probeert zich groot te houden voor Anke, die al huilende op de stoel zit. “..ze is een half uur geleden overleden, nadat ze enkele minuten bij bewustzijn is geweest.” Zegt hij, zijn poging tot niet huilen mislukt als hij in snikken uitbarst. “Ze heeft haar kindje slechts een paar minuten kunnen vasthouden.. Ze was zo gelukkig..” zegt hij. Een traan rolt over mijn wang en valt op mijn knie, waarna me opvalt dat mijn vliezen zijn gebroken.


Update volgt snel, reactie's a.u.b ?

omg, spannend
maar nu weten we ook nog steeds niet wat het is geworden! :'3
gemeen :'3

Ik loop gewoon te huilen! Zoo zielig een dood, en dan je kindje maar eventjes vast kunnen houden

Zoo snelle lezers Ja inderdaad wel een beetje triest hè Morgen hoop ik het slot van Seizoen 1 online te zetten !