Hoofdstuk 3 – deel 3
Het rinkelen van de telefoon doorbreekt de stilte waarin we nu zitten. Anke staat op en loopt tikkend met haar hakken richting de telefoon. Als ze de hoorn van de haak pakt zwijgt ze, en de glimlach die ik verwacht had verscheen niet. “We moeten gaan.” Zegt ze kortaf, en ze pakt de autosleutels van het aanrecht. Leo en ik volgen haar op de voet. De hele weg naar het ziekenhuis zeggen we niks tegen elkaar, totdat we in de wachtkamer zitten waar Michael ons, of eigenlijk vooral Anke, verder inlicht.
“Ze heeft tijdens het bevallen een inwendige bloeding gekregen..” zegt hij. Anke probeert zich groot te houden, maar de tranen staan in haar ogen. “Het is heel goed mogelijk dat ze het niet haalt.”. Hij kijkt ons allemaal een voor een aan. “En de baby?” vraagt Anke. Michael slaakt een zucht. “Ik heb werkelijk geen idee..” zegt hij. Hij keert zich naar het koffiezetapparaat en zet een grote pot. Iedereen kan wel een kop gebruiken, we zullen hier nog wel lang zitten, ik sms Leo.
Door de ogen van Leo
Ik kom de wachtkamer binnenlopen, iedereen is stil. Ik zie Monique op de bank zitten, ze wrijft over haar buik. “Michael, er wacht een dokter op je.” Zeg ik, en knik naar achter. Hij maakt geen oogcontact als hij de deur uitloopt. Monique staat op en geeft me een knuffel. “Ik vind het zo erg voor Simone…” zegt ze. “Maar ik ben nu ook zo bang, en ik weet dat dat egoïstisch is, maar…”, ik onderbreek haar. “Ik begrijp het.” Stel ik gerust.
Einde ‘door de ogen’ scene.
Er vliegen een paar uren en koppen koffie voorbij, en veel conversatie vind er in die tussentijd niet plaatst, totdat Michael binnenkomt lopen. “Ze hebben haar geopereerd, ze heeft nu medicijnen maar ze komt niet bij bewustzijn…” zegt hij. Iedereen hoopt natuurlijk dat Simone het overleeft, maar we vrezen allemaal het ergste. “Ze wou zo graag een kindje…” zegt Anke stil.
Michael meld nog even dat Simone op een kamer in het ziekenhuis ligt te rusten. “Hoe gaat het met het kindje?” vraag ik. Michael kijkt op, een kleine glimlach verschijnt op zijn gezicht, het gaat dus gelukkig goed. “Ik ben vader.” Zegt hij glunderend. Iedereen is stil, we wachten allemaal op het geslacht, maar dat snapt hij kennelijk niet. “Wat is het?” vraagt Anke vervolgens popelend. “Oh!” zegt Michael lachend. “Het is een…”
Cliffhanger

! Oké update volgt volgende week, reacties a.u.b

!