Hoofdstuk 2 - Deel 1
De dagen zijn voorbij gevlogen. Gisteren ging helemaal super, ik heb mijn sollicitatieformulier ingeleverd en ben vanochtend gebeld, met de mededeling dat ik aangenomen ben. Ik druk op het knopje van de lift. 'Ping' klinkt het door de lege hal met een overdosis aan schilderijen als de lift de achtste verdieping bereikt. Een oude vrouw van in de 50 stapt uit de lift en kijkt me vriendelijk aan. "Goedemiddag Monique, ergens naar op weg?" vraagt ze, maar wachten op een antwoord doet ze niet. Ik knik ter bevestiging en loop gammel de lift in, na een dag op sneakers is het voor mij toch altijd wennen om weer op hoge hakken te lopen... Als ik beneden kom loop ik charmant de lift uit en houd een taxi aan. De chauffeur stopt, en ik stap in. "Waar naar toe, mevrouw?". "Het Etentje." antwoord ik, een beetje verbaasd, dit is de eerste beleefde taxi-chauffeur die ik tegenkom in deze stad.
De piepende banden gieren en de chauffeur stopt voor de ingang van 'Het Etentje'. Ik kijk uit mijn verduisterde raam, verduisterd door vliegen wel te verstaan. Ik open de deur en een koude windvlaag streelt mijn benen. Ik ril, en loop snel naar binnen toe. Terwijl ik in de lift wacht werp ik een blik op mijn iPhone, ik zie nog net dat het vijf over zes is, voordat de batterij op is en mijn iPhone uitvalt. Ik ben laat, maar dat maakt niet uit. 'Ping' klinkt door de lift als we de verdieping van het restaurant bereiken. Ik kijk om me heen, de plek ziet er angstaanjagend uit.
Ik zie de afzetting staan, daar kom ik dus niet makkelijk naar binnen. Ik kijk de uitsmijter met een dromerige blik aan, maar hij laat me niet binnen. Ik draai mijn hoofd en kijk om me heen, niemand, allen hij en ik. Ik pak mijn handtas en gris er een biljet van 20 uit. Misschien helpt denk ik bij mezelf. Voordat ik het weet worden het biljet uit mijn handen gegrist en maakt hij de deur vrij. "Een prettige avond, schoonheid." zegt hij met een warme lage stem en geeft me een knipoog. Ik loop naar binnen, het is best wel leeg. Het voelt hier niet als een normaal restaurant, dat is het volgens ook niet. Ik voel me hier anders, bekeken.
De piano klanken klinken door het hele restaurant, de man achter de piano is zeker ervaren, ik ben niks vergeleken bij hem. De verduisterde ramen en roodgloeiende lichten doen me denken aan die ouderwetse films, die keek ik vaak in Sunset Valley. Mede omdat er nooit wat anders in die bioscoop draaide... Ik loop de trap op naar boven, want hier beneden is niemand, op de pianist na, te bekennen. "Misschien is hij boven" zeg ik uit het niets.
De ruimte boven ziet er net zo uitnodigend uit als beneden, niet dus. Er zitten vier mensen boven, het is zeker niet de hotspot van de avond. Ik zie een goed uitziende man aan de bar zitten, het is Leo. Ik stap op hem af. "Lieverd!" roep ik door de zaal heen. Het was duidelijk net iets te hard, want de mensen in het restaurant werpen me een nijdige blik toe. "Dag Monique, hoe gaat het met je?" vraagt hij, alsof ik een kennis ben. Ik kijk hem vragend aan, waarna hij knikt naar twee stoelen in de hoek.
We lopen naar de stoelen, ik ben blij dat hij voorop loopt want ik ga bijna onderuit. "Woeh! Stomme hakken..." zeg ik zo zacht mogelijk. Hij hoort niks, en loopt gewoon door. Ik neem plaats in de bruine leren stoel. Mijn jurkje glijd iets te ver omhoog, en zo snel als ik kan trek ik hem weer naar beneden. Het is dat hij het niet zag, anders zou het echt een afgang zijn geweest. "Dus Monique, nu moet ik je alles maar eens uitleggen." zegt hij met een trilling in zijn stem. "Ik ben een verdachte, daarom moet ik me zo schuilhouden en geheimzinnig doen...", hij slaat zijn ogen neer. Ik weet niet wat ik moet zeggen, niks doet er meer toe, mijn vriendje, nou ja soort van vriendje, is een verdachte...
"Ik heb niks gedaan, geloof me! Ik leerde je pas kennen in het ziekenhuis!" zegt hij wanhopig. Ik kijk hem aan, een traan rolt langzaam over zijn wang. Ik sta op en geef hem een knuffel. "Geloof je me?" vraagt hij voorzichtig. Ik twijfel heel even, maar antwoord vervolgens dat ik hem geloof. Ik druk mijn lippen op de zijne, en ik heb het gevoel dat alles goed komt. "Ik hou van je" fluistert hij me vervolgens toe.
Update volgt na de kerst, heb het best druk dus... 
Ik hoor graag jullie meningen, heb wat nieuws geprobeerd met de belichting voor de screenshots, dus...
Heb ook maar even mijn onderschrift ge-update voor hoofdstuk 
(Of vanavond... 
En ik vind helemaal niet dat het lang duurt met de update's hoor, je was ziek en dan ga je niet even zo 1, 2, 3 een verhaal verzinnen. Daar staat je hoofd op dat moment gewoon niet naar. (Ervaring: ik ben al 5 weken ziek en zit aan de zware antibiotcia dus ik heb ook al een tijdje niets geupdate).