Nadat Justin terug herenigd was met zij familie- of toch in ieder geval zijn vader en zusje- veranderden er op een korte tijd veel dingen, ten eerste, ze verhuisden naar een ander huis, en daar ging het leven gewoon verder, een nieuw huis, nieuw leven, nieuw begin.
Amper een week na de verhuizing, was er al bijna een feest op komst: Op een doodnormale middag ging Justin op zij knie zitten en haalde een klein doosje met een blinkende, diamanten ring uit zijn broekzak en vroeg 'Ash' ten huwelijk, Justin had zelfs niet de kans om “Liefste Ash, wil je met trouwen?” Te zeggen of de amper 20-jarige Ashley zei luidkeels “Ja!”
Diezelfde dag nog viel er bij hen in bed veel te beleven, wat een zwangerschap tot gevolg had.
Verder was het jonge koppel vooral gefocust op elkaar, en spendeerden ze uren in het zwembad. Hoe vaak Lily of George het ook vroegen, ze wisten niet waar Justin al die jaren precies was en wat hij daar deed. En dat gingen ze waarschijnlijk ook nooit weten...Tenzij Justin het op een bepaald moment wel tegen Lily moest zeggen, natuurlijk. Een moment dat ooit nog zal komen.
Na een heleboel zaken die nog moesten geregeld worden – onder andere Ashley en Justin die beiden hun school nog moesten afwerken – trouwden ze na 6 maanden uiteindelijk, Ashley al met een redelijk dikke buik.
“Mijn oudste kind trouwt, en ik word binnenkort opa...Spijtig dat Lara dit niet maar kan meemaken.” Snikte George toen hij even wegkeek van Ashley en Justin die op het punt stonden het jawoord te geven.
Ondertussen ging het ook met Lily alsmaar beter na de grote schokken van de laatste tijd. (Bedenk dat de laatste 10 delen van 'seizoen 1' en de 2 eerste hoofdstukken van 'generatie 3' zich allemaal in één week afspelen)
Ze ging terug naar school, naar een andere wel, en toen ze thuiskwam maakte ze haar huiswerk tot etenstijd en speelde daarna nog piano voor ze ging slapen, en dat ging zo elke dag volgens een vast patroon.
En dat etenstijd, zij was de kokkin in huis geworden. “Als ik niet kan koken, ga ik ook nooit Ambriosa kunnen maken.” Zei ze tegen haar vader toen hij zag dat ze de pannen uit zijn handen trok, waarna ze ook haar plan vertelde. “En de ingrediënten voor dat Ambrioso/...” “Ambriosa, niet Ambrioso” Verbeterde ze.
“Ambriosa, en de ingrediënten voor dat Ambriosa dan? Ik heb werkelijk nog nooit van een doodsvis gehoord en van die levensvrucht hetzelfde.”
“Het ene is moeilijk te vangen en het ander te kweken, maar ik kan nog geen wafels maken, dus dat zij zorgen voor later, laat me nu doen!”
Maanden gingen voorbij en ze kon al moeiteloos Macaroni maken, alhoewel, moeiteloos...Het maken, na het in de oven zit is het een stuk vermoeiender, en daar heeft Lily flink wat ervaring mee.
“Dan maar snel een croque-monsieur maken...” Zei ze zuchtend toen ze de aangebrande macaroni opruimde.
Maar George bleef niet bij de pakken zitten,”Straks heeft ze wel de vaardigheiden omdat Ambridinges te maken...” Zei hij terwijl hij een simpele slaplant in de grond stak.
”...Maar niet de spullen, ik ga haar helpen levensvruchten kweken...” Vervolgde hij, en gooide het laatste beetje aarde over het kleine ontkiemende zaadje.
Nog meer maanden gingen voorbij en Lily begon het te accepteren dat ze nu eenmaal 2 lilakleurige vleugels achter haar aan had zweven en speciale krachten bezat, en haalde regelmatig grapjes uit met haar huisgenoten.
Op een dag, toen haar schoonzus Ashley een van haar zoontjes in zijn bedje legde, had ze plots een paars, klein blinkend dingetje rond haar zweven, haar eerste gedachte was een vlinder die via het raam de kamer was ingevlogen.
“Aargh waarom vliegt het de hele tijd rond me? Ga eens naar buiten!” Ashley houdt niet zo van vlindertjes.
“Rustig Ash, ben ik het maar.” En toen stond Ashley gefascineerd te kijken naar het blinkende dingetje dat langzaam in iets menselijk veranderde. “En dat was best grappig.” Zei Lily nog snel toen ze de deur achter haar sloot om het andere instrument dat ze speelt -gitaar- te bespelen.
“Ik heb 2 huilende baby's, een man die hele dagen is gaan werken terwijl we geld genoeg hebben, een schoonvader die nog steeds in de rouw is voor die domme vrouw van hem, en dan nog dit...En ik haat het als ik Ash genoemd wordt!!!!!”
Ook leerde Lily rond haar 16e auto rijden, en af en toe waren er in de oude roze auto van Lara -zacht uitgedrukt- aparte gesprekken.
“Papa...” Zei ze verlegen toen ze haar aandacht even van de weg wegging. “Ja, Lily?” Vroeg hij nieuwsgierig terug.
“Dit is mama's auto...Mag ik hem hebben als ik over een paar jaar alleen ga wonen?”
“Natuurlijk...” George glimlachte, dit was de eerste keer sinds bijna een jaar dat hij zijn dochter het woord 'mama' hoorde uitspreken.
“Natuurlijk mag je hem hebben, en let op de weg.”
“Oké...”
Het mooiste moment van haar leven tot nu toe, had ze een halfjaar later, ze had al piano niveau 5 en speelde op een avond in het park, maar wat toen gebeurde, had ze nooit gedacht dat het zou gebeuren.
Zeker 10 mensen waren volop op de aanstekelijke pianomuziek van Lily te dansen en mee te neuriëen, het was geweldig. “Eindelijk iemand die het écht mooi vindt.” Lachte Lily tevreden.
Maar toen ze 19 was, kwam er wel de grootste verandering in haar leven...
George pakte een bord door Lily gemaakte Macaroni uit de koelkast terwijl zijn intussen volwassen dochter het fornuis schoonmaakte.
“Morgen verhuis je!” Zei George enthousiast terwijl hij met zijn elleboog de deur van de koelkast dichtduwde.
“Klopt.”, Bevestigde Lily droog en ze schrobde verder restjes Macaroni en nog wat ander eten van het fornuis.
George duwde nog eens zacht een extra keer op de deur van de koelkast die maar niet sloot, waarna hij zichzelf terug klaarmaakte om te praten “Dat klonk niet echt enthousiast, een paar dagen geleden keek je er nog zo hard naar uit...”
Er kwam niet echt een waardige reactie uit Lily, en George verliet zuchtend de keuken “Ik wil gewoon dat ze gelukkig is...” Mompelde hij tegen zichzelf, en stapte door het deurgat.
Toen gooide Lily de vod waarmee ze het fornuis schoonmaakte op de grond en schreeuwde het uit van frustatie, zo luid dat bijna heel de rijkemensenwijk waar hun huis zich situeerde het hoorde.
Na ze het volume van haar schreeuw besefte en zag dat de vod aan de andere kant van de keuken was geland stond ze emotieloos naar de rooswitte, kale muur vlak voor haar te staren en zei:“Ik wil ook gewoon gelukkig zijn papa, maar soms lukt het gewoon niet...”
Ze zuchtte diep en wandelde naar de vod en raapte die op, daarna ging ze in een stap naar de lavabo vlakbij haar en schrobde die schoon. “Hopelijk heeft niemand het gehoord.” Zei ze in haarzelf en hervatte haar schoonmaakwerk in de keuken.
“Morgen verhuis ik inderdaad...Ik zal het hier missen.”
Voor derest van de dag deed ze niet veel, ze wou vooral niet nadenken, want dan veranderd het sowieso in nadenken over haar toekomst, de belofte die ze aan haarzelf en haar moeder had, of haar – ondertussen niet meer zo 'tje' – kleine broertje ooit zou terugkeren, en vooral over wat ze met haar toekomst zal doen, ze hield van muziek en piano spelen en kon het goed, maar ze wist dat ze niet genoeg tijd ging hebben om er haar carrière van te maken in combinatie met het ooit ambriosa kunnen maken.
“Morgen verhuist tante Lily.” Zei ze met een kinderlijk stemmetje tegen haar neefje toen ze hem een flesje -groene- melk overhandigde.
“Ikke ook!” antwoordde de niks beseffende 3-jarige Andy terug en stopte het flesje groene melk in zijn mondje.
“Nee, jij niet, ik ga alleen verhuizen, ik ga alleen gaan wonen!”
“Ikke ook!” Zei Andy (die dol op zijn tante was) telkens terug. Lily lachte terwijl ze het – lege - flesje van haar kleine neefje probeerde af te pakken, “Laat maar.” Dacht ze en wandelde de kamer van haar 2 kleine neefjes uit.
Daarna ging ze verder in het rondje door en rond het huis, toen ze 15 was, was George begonnen met het tuinieren, speciaal voor Lily.
Maar Lily besefte ook al snel dat ze op een dag zonder ingrediënten voor het beroemde gerecht zou zitten, en begon ook te tuinieren...
Misschien kon George levensvruchten kweken en die dan als het zover is aan Lily overhandigen, maar Lily moest hoe dan ook het zelf kunnen. En het feit dat ze een fee is, hielp daarbij.
Ze zat te tuinieren in het kleine tuintje naast het zwembad, en oogstte de slaplant, terwijl ze diep in gedachten verzonken was. “Het moet ooit lukken, het moet ooit lukken, anders, anders...” Zei ze de hele tijd in haarzelf,
“Aww!” Schreeuwde ze, en ze zag dat ze zichzelf perongeluk in haar vinger had gesneden met het mes dat haar zou helpen met de irritante kroppen sla die nog wat aan de plant wouden blijven hangen, ze kroop langzaam achteruit en keek naar haar vinger. “Dat is een diepe snee.”
Geschrokken van de diepe, bloederige snee in haar vinger deinsde ze achteruit en botste tegen de grafsteen op waaronder Lara's urn stond. Wanneer ze de harde, koude grafsteen achter haar voelde draaide ze zich langzaam om tot ze de grafsteen voor haar zag liggen, ze liet haar bloedende vinger langzaam over de steen glijden terwijl ze de takjes en bladeren wegwreef die erover lagen en zag 'Lara Doyleh' op de koude steen staan...Ze heeft nooit geweten dat de urn zich onder deze grafsteen bevond, ze wist überhaupt niet van de grafsteen af.
“Ik moet hier echt vaker komen...” Bedacht ze zich. “Oh, mama!” Schreeuwde ze en ze barste in tranen uit. “Sorry, sorry, sorry...Sorry voor alles wat ik mezelf aandeed, jou aandeed, iedereen aandeed, en doe...Het spijt me, het spijt me, het spij/...” Toen stopte ze en herpakte ze haarzelf. “Maar ik ga alles goedmaken, dat beloof ik...Ik ga je terug tot leven wekken, ik ga iets met mijn leven doen, ik ga, zoals oma zei, ik ga ooit een hele planeet redden. Ik beloof het.”
De volgende ochtend was het zover, het was nog maar 6 uur in de ochtend en de verhuiswagen stond al klaar.
“Weet je zeker dat ik je niet moet helpen met die doos in de verhuiswagen zetten?” Vroeg George nog eens voor de zekerheid.
“Nee pa, het gaat wel gaan...En desnoods tover ik het erin, weet je nog toen ik klein was en mijn kast eens perongeluk liet zweven? (Zie deel 81(eigenlijk 82 maar had eens verkeerd geteld)) Toen...Mama nog leef/...”
Plots sloeg Lily haar armen stevig rond haar vader en begon te wenen. “Papa, ik wil hier gewoon niet weg! Ik ga je zo missen!”
“Stil lieverd, ik ga je ook missen, maar het is maar 200 verder...” Troostte George, in de hoop dat zijn dochter haar help-ik-kan-niet-meer-ademen-greep zou verzwakken.
En dat deed ze, met het getuut van de vrachtwagenchauffeur op de achtergrond namen Lily en George afscheid, Lily stond met een verdrietig gezicht voor zich uit te kijken, en keek ook naar een van de vele huizen -liefst 5- waar ze tijdens haar jeugd had in gewoond.
“Mag ik mama's urn hebben? Ik heb het gisteren ontdekt, de steen in de tuin...” Zei ze uiteindelijk, de laatste minuten had ze haarzelf voorbereidt op het vragen van deze, ene laatste vraag voor ze haar ouderlijk huis verliet.
“Natuurlijk.” Antwoordde George, hij ging naar de tuin en hief de steen op, nam de urn eruit en overhandigde hem aan Lily, die even verdrietig naar de urn in haar handen stond te staren “Hier zit mama dus in... “ Dacht ze, en er rolde een traan over haar wang.
“Veel succes Lily, en je mag altijd nog op bezoek komen.”
Enkele uren later, als Lily al rustig in haar nieuwe gezellige huisje zit, verschijnt er aan de rand van de stad plots een raar, buitenaards rijtuig aan de hemel, dat naar de grond blijkt te dalen.
Eenmaal op de grond geland, verschijnt er eerst een bruinharige jongeman van ongeveer 18 jaar met een vreemd kapsel naast, die waarschijnlijk in het ding heeft gezeten.
Enkele seconden later, kwam er ook een groene vrouw uit getransporteerd.
“Jaden, ik zei nog om te wachten!” Zei ze bazig, terwijl ze in haar nek krabde. “Ik ben zotezien allergisch aan die stoffen hier...Waarom zijn de bladeren aan de bomen hier groen en oranje?”
“Hmm...Het wordt zotezien herfst.” Antwoordde de jongeman. “Waar is Newa?”
“Hier ben ik schattie!!!” Zei een enthousiaste, felblauwe jonge vrouw nadat ze ook uit het rijtuig getransporteerd.
“Newa!” Riep de jongen, vlak voor hij door zijn -vermoedelijke- vriendin stevig werd vastgepakt en gekust
“Dit is dus de Aarde... Weet je zeker dat je zus hier nog woont? En je zei dat het herfst wordt, wat is dat?” Vroeg de groene nog eens.
“Er zijn hier 4 seizoenen: zomer, herfst, winter en lente. Het was zomer, maar wordt herfst, in de zomer is het warm, in de herfst worden de bladeren aan de bomen oranje, geel rood en bruin. In de winter is het koud, valt er soms wit spul uit de lucht en bevriest alles. Bevriezen is...Ach, laat maar. En ja, dat weet ik zeker.” Vertelde hij, nog steeds verliefd starend naar het blauwe meisje.
“Dit is de Aarde, ik had nooit gedacht hier ooit nog te zijn. Hier komt je moeder vandaan Newa.”
Generatie 3
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6
Laatst gewijzigd door gitte2001 op za 10 jan 2015, 18:15, 3 keer totaal gewijzigd.