Hoofdstuk 2
Het werd al avond en Lyan stelde me voor aan zijn moeder.
'Ah, jij bent dus Labid. Ik heb je moeder lang niet meer gezien, ze komt zelfs nooit met kerstmis. Maar nu heb ik je gezien, Labid'
'Nee mam, het is Biet!' riep Lyan achter me.
'Nou Labid' -Mevrouw Hurricane negeerde duidelijk de opmerking van Lyan- 'zullen we zo maar gaan eten? Ik denk dat oom Lendor wel bijna klaar zal zijn'
'Hey lieverd!'
'Hee schat! Ik heb een goed adres gevonden, dus morgen ga ik daar proberen-'
Meneer Hurricane maakte zijn zin niet af, want hij werd onderbroken door mevrouw Hurricane.
'Schat, we hebben een logé'
En ik liep de laatste tree af en draaide me om naar de keuken.
'Laat maar' zei meneer Hurricane zacht.
Lyan werd hongerig en zei: 'Hier ga ik niet op wachten hoor! Ik pak wel wat ijs!'
Lyan keek in de koelkast en pakte een grote bak ijs.
'Jum, Sim&Jerry's!' riep hij verrukt uit.
Meneer Hurricane was ondertussen klaar met het avondeten.
Levi was al klaar met eten voordat wij aan tafel schoven.
Het was akelig stil aan tafel. Ik besloot een gesprek aan te knopen.
'Dus meneer Hurricane. Wat doet u voor werk?' vroeg ik beleefd.
Lyan liet zijn lepel vallen en er kwam een gorgelend geluid uit de keel van mevrouw Hurricane.
'Ik... ehm...'
'Hij werkt in de schoenendozenfabriek' zei mevrouw Hurricane snel.
Er ontstond weer een ongemakkelijke stilte en Lyan schoof zijn stoel naar achter.
'Ik ga maar eens naar boven' zei Lyan en hij liep naar de trap.
Een paar minuten later waren ook Lyan's ouders weg.
En toen bleef ik achter met een grote rommel.
'Kom op, je hebt dit al vaker gedaan' zei ik hardop tegen mezelf.
En de magische energie was er nog!
Het was gelukt! Er stond nog maar een bord.