Hey hey,
Naast mijn 10G doe ik hier ook een ander dagboek, ik ben al op de site begonnen maar omdat er niet veel lezers zijn en ik wel graag verder wil ga ik hier verder. Misschien wordt ik dan wat meer gemotiveerd. Ik heb de eerste twee hoofdstukken nog op de site, maar ik ga ze hier ook posten. Hier onder de proloog.

Alles wat ik had

xxx Anna.

Proloog:

Een prachtige vrouw met zwart haar en donker bruine ogen. Zwanger van een kindje. Van haar en haar net zo geliefde man. Ze was gelukkig. Met het gezin dat ze had.


Ze was verliefd op de baby al voor die er was. De baby zou alle aandacht krijgen die het nodig zou hebben. Van haar en haar man. Iedereen zou verliefd worden op dit prachtige kind. Het zou een onbekommerde jeugd hebben. Geen zorgen.


Een week voor ze uitgerekend was beviel de vrouw van een dochter. Ze waren gelukkig met dit kleine wezen dat op de wereld was gezet. Ze zouden deze dochter beschermen tot ze oud genoeg was om uit het nest te vliegen en haar eigen leven te leiden.


Plots werd ze die middag gebeld toen ze met haar man aan tafel zat. Het was dringend, haar zus lag in het ziekenhuis en ze moesten allebei komen. Zo snel ze konden. Voor het te laat was.


Gehaast stapte ze in de auto en reden richting het ziekenhuis. Auto's ontwijkend en verkeerslichten negerend. Maar ze waren de gespannen en lette niet goed op het verkeer. Onderweg naar het ziekenhuis werden ze geschept. Door een vrachtwagen.


Haar andere dochter kwam thuis en vond daar haar nieuwe zusje. En een bericht op de voicemail. Haar ouders waren overleden. Een paar dagen later was daar de begrafenis.En sinds die dag besefte het meisje dat ze er alleen voor stond. Ze moest alleen haar kleine zusje opvoeden. Want dat wezentje aan andere afstaan? Dat nooit.


Hoofdstukken:
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3

Leuk ;D

Alleen wat droevig

Oh, mooie inleiding,
super benieuwd !

super mooie inleiding !
Ik dacht al, wanneer komt dat andere verhaal nou?

Ben benieuwd ;D

kreeg er helemaal rillingen van over mijn lijf.. weet niet of dat nou kwam doordat ik moe ben.. maar igg mooie Proloog

Thanks allemaal. <3
Hoofdstuk 1 staat online.

v 't is ook de bedoeling dat het zielig is. Maar je moet niet gaan huilen hoor.
Ik dacht trouwens dat mensen het niet zo heftig of zielig zouden vinden..

Edit, hier komt hoofdstuk 1.
Hoofdstuk 1

"Shela, hoe vaak moet ik het nou nog zeggen, niet met je handen in de prullenbak!", roep ik geïrriteerd. Shela steekt haar kleine handjes uit naar de prullenbak en snel grijp ik haar armpje vast. "Shela!", gil ik. Geschrokken kijk het kleine meisje me aan.


Ik trek haar weg van de prullenbak en til haar overeind. Lachend en gillend trekt ze aan mijn haren en ik zucht vermoeid. Soms is mijn kleine zusje zo irritant. "Laat mijn haar los..", sis ik. Shela kijkt me lachend aan en begint nog harder aan mijn haar te trekken.


Ik hou Shela met een arm vast en graai mijn mobieltje van het aanrecht. Ik druk het nummer van Bert en Mariah in.
"Bert Groen."
"Hoi, met Alina. Ik heb weer een oppas nodig", zeg ik. Shela trekt weer aan mijn haar. "Shela blijf af!"
"Oké, ik kom er aan", de standaard pieptoon klinkt door mijn mobiel.


Een minuut later gaat de deur open en komt Bert binnen. Bert is mijn buurman en oppas. Hij en Mariah hebben me heel erg goed gesteund toen mijn ouders zijn overleden. En ze willen altijd voor de kleine Shela zorgen als ik naar school moet.
"Dank je Bert. Dat je op wil passen. Shela's luier moet zo verschoond worden."


"Geen probleem Alina, dat weet je. Ik doe het met alle plezier", zegt Bert met een glimlach. Bert is altijd positief en volgens mij ook gek op kinderen. Misschien omdat ze zelf nooit kinderen hebben gehad.
"Ik moet nu snel naar school", zeg ik en sla mijn armen om de oude man heen. "Veel succes en goede cijfers halen hè", is de standaard zin die Bert altijd zegt.


"Ja, voor jullie", lach ik terug en loop naar buiten. Ik sluit de deur achter me dicht. Ik loop het trappetje af, over het stenen pad en bij de weg stap ik in de bus. Ik kijk nog een keer achterom. Mijn huisje. Het was een heel werk om met leugens voor elkaar te krijgen dat ik hier mocht blijven wonen. Het is ook heel zwaar om in je eentje het hele huishouden te doen, maar ik was er aan gewend.


Met een onvoldoende voor wiskunde kom ik de school uit. Vandaag hoef ik niet in de supermarkt te werken vanwege een of andere staking. Ik stap weer in de schoolbus en ga alleen op een bankje zitten. Er is verder geen vriend die dezelfde kant op gaat als ik.


Thuis tref ik Bert en Shela aan op de grond. "Hoi!", roep ik en loop op Shela af. Ik til haar op en help Bert ook overeind. "Heel erg bedankt Bert", zeg ik. Hij glimlacht en knikt. "Geen dank Alina, dat weet je. Geen dank. Tot ziens!", hij loopt naar buiten en sluit de deur achter zich dicht. "Was het leuk met Bert?", vraag ik Shela. "Taa!", gilt ze als standaard antwoord.


Ik zet Shela in de kinderstoel en haal groenten uit de koelkast. Toen mijn ouders overleden waren moest ik ook opeens zelf gaan leren koken. En ik kan het nu nog steeds niet goed. Dus ik eet heel vaak salades en spaghetti. Dat kan ik wel koken.


Ik zet een klein bordje voor Shela neer en ga tegenover haar aan tafel zitten. "Eet smakelijk", zeg ik tegen Shela. "Eej maaluk", roept ze terug. Ik lach en begin aan de salade.


Ik til Shela uit haar stoel en trek haar haar pyjama aan. "Ga je lekker slapen, Shela?", ik laat haar zakken in het wiegje. Ze trekt aan mijn haar en begint te huilen. "Nana nie weg!", krijst ze. Ik slaak een zucht. 'Ik ben je mama niet, Shela', wil ik zeggen. Maar dat beseft ze toch niet. Ik begin een liedje te neuriën dat ik heb geleerd van mijn moeder. Al snel valt ze in slaap. Ik druk een kus op haar bolle hoofdje en verlaat te kamer.


Uitgeput begin ik maar aan mijn huiswerk nadat ik de borden heb afgewassen. Als we wat meer geld hadden was het een stuk makkelijker geweest. Maar dat is er niet dus moet ik alles met de hand doen. Zelfs de was moet ik in de wasserette doen. Gelukkig is die tegenover ons huis.


Als ik mijn huiswerk voor die dag af is trek ik mijn pyjama aan en laat me op bed vallen. Ik staar een tijdje naar de posters en kruip dan onder de dekens. Ik heb veel slaap nodig door de drukke dagen met Shela en school.


's Nachts hoor ik gestommel voor het huis. Ik open mijn ogen en kijk geschrokken om me heen. Dit gebeurt wel vaker. Ik heb het gevoel dat ik sinds de dood van mijn ouders gevolgd wordt. Misschien zijn het de geesten van mijn ouders die over me waken en me volgen. Ik weet niet of dat kan, want ik ken immers niemand anders die is overleden.


Ik hoor weer geluid en gooi de deken van me af. Ik stap uit bed en doorzoek mijn kamer. Onder mijn bureau, onder het bed. Er achter. Maar nergens is een spoor van een inbreker of iets anders. Mijn hart bonkt in mijn keel.


Zo zacht mogelijk doe ik de deur open en sluip de woonkamer in. In de keuken is gelukkig niemand. Ik verzamel al mijn moed en loop door richting de woonkamer.


Ik kijk om de hoek en wil schreeuwen dat de inbreker niet alleen is. Maar als ik de woonkamer in spring is er niemand. Het is stil en ik hoor alleen het gekraak van krekels in de bomen verder op. Opeens schiet me iets te binnen. Shela!


Ik storm naar de kamer van Shela en gooi de deur met een ruk open. Ik ren naar haar wiegje. Ze ligt er nog. Ik voel tranen stromen van de schrik en probeer zo geluidloos mogelijk te huilen. Niet huilen, Shela hoeft dit niet te weten. Ze is nog veel te klein.


Ik haal nog een keer diep adem. Te hard. Shela opent haar oogjes en begint te glimlachen. Ze krabbelt overeind en steekt haar handje uit. "Nana!", zegt ze met een schorre stem.


Picture
Ik til Shela uit haar wiegje en druk haar stevig tegen me aan. "Ach, kleine Shela", fluister ik zachtjes en druk een kusje op haar hoofd. Ik trek haar weer dicht tegen me aan. "Ik zal alles voor je doen Shela, alles om jou te beschermen..", fluister ik terwijl er een traan op haar armpje valt.

Leuk

Ik vind het nog soms wel een zielig dagboek, weetje, dan heb ik zelf tranen in mijn ogen

Mooi verhaal, en ook mooi geschreven!

Wauw <3 Mooi geschreven!

Super zielig, maar een erg mooi verhaal!

Hoofdstuk 2

Nadat ik Shela weer in haar wiegje heb gelegd ga ik op bed liggen. De posters kijken me angstaanjagend aan en buiten lijkt het kleinste ding dat beweegt gevaarlijk te zijn. Mijn hart gaat nog steeds tekeer en er zit grote spanning in mijn lijf. Wie sluipt er 's nachts in of rond om mijn huis? Wie durft er zo'n meisje als mij bang te maken?


Heel zachtjes hoor ik een kraak die van hout lijkt te komen en ik spring overeind. In een stap sta ik voor de deur waar ik voorzichtig mijn oor tegenaan leg. Ik hoor geen voetstappen of iets anders. Gerommel dan misschien? Ook niet, helaas. Ik kan de inbreker er niet op betrappen dat hij even een ongewenst bezoek brengt. Niet dat ik dat zou durven.


Weer hoor ik een zachte kraak. Het lijkt van buiten te komen. Ik draai me om en sluip naar het raam. Geen beweging in de tuin. Ik kijk opzij naar het huis van Bert en Mariah dat hier schuin tegenover ligt. In hun huis zie ik mensen bewegen, vast Mariah die niet kan slapen en Bert die haar een kopje koffie inschenkt. Niks gevaarlijks dus.


Nu ik toch niet meer kan slapen van al die geluiden besluit ik maar tv te gaan kijken. Op dit uur zijn er niet echt leuke programma's dus ik staar maar een beetje naar het beeld en denk na. Shela ligt lekker in haar bedje te dromen en heeft totaal niks door. Arme Shela snapt helemaal niets van de angsten die ik door maak om haar te beschermen.


Waarom moet ik eigenlijk altijd moedertje spelen? Is dat een idee van God geweest? Vast niet, dingen gaan nou eenmaal zoals ze gaan en daar kan ik niet veel aan veranderen. Ja, ik kan Shela naar een adoptie bureau sturen of naar een pleeggezin. Maar dan loop ik rond met een gevoel van spijt. Ik heb geen idee waarom, ik hoor geen kind op te voeden. Maar ze hoort gewoon bij mijn leven.


Als het licht begint te worden en de postbode is geweest ga ik naar buiten om de rekeningen te halen. "Wat een stapel", mompel ik als ik de brieven naar buiten trek. Ik ben nog zo jong en moet alles op mijn eigen kosten doen. Ik moet zo hard werken voor mijn geld terwijl ze aan de andere kant van de stad lekker op hun luie donder liggen te pitten.


Ik haal een pen tevoorschijn en teken de brieven. "Daar gaat mijn geld weer", zeg ik tegen mezelf en stop de brieven weer terug in de brievenbus. De rekening was weer hoog en ik denk dat ik minder televisie moet gaan kijken. Misschien moet ik hem maar verkopen en een boekenplank neer zetten. Dat is een stuk goedkoper en eigenlijk een best goed idee.


Ik ga Shela's kamer in en zie dat ze nog lekker ligt te slapen. Ik besluit Bert en Mariah weer te bellen voor een oppas zodat ik even naar de wasserette kan. Ik toets ik het nummer in.
"Mariah Groen."
"Hallo, met Alina, wilt U weer oppassen alstublieft?", vraag ik zo beleeft mogelijk.
"Maar natuurlijk meisje, ik kom er aan", de hoorn wordt er op gegooid.


Ik kijk door het raam en zie Mariah al aankomen. Ik doe de deur voor haar open en laat haar binnen. "Wilt U hier een paar uurtjes blijven? Ik ga naar de wasserette", vraag ik beleeft. Mariah wil altijd met U worden aangesproken terwijl dat Bert niks uitmaakt. Maar daar heb ik geen problemen mee.


"Ja, is goed hoor. Shela en ik vermaken ons wel", zegt ze met een knipoog. Ik geef haar een vriendelijke lach."Wilt U haar dan ook het flesje geven? Ze is tot nu toe nog niet wakker geworden." "Natuurlijk meisje, ga jij maar doen wat je moet doen. Ik zal haar wel de fles geven", zegt ze en doet de deur voor me open.


Soms heb ik het gevoel dat Mariah me gewoon weg wil hebben uit mijn eigen huis. Zo'n gevoel heb ik bij Bert nou nooit. Misschien wil ze me ook wel uit huis hebben maar ik geloof het nauwelijks. Waarom zou ze anders zo goed voor Shela zorgen? Dat doet ze vast niet om mij te bedriegen. Shela leeft tenslotte nog en ik ook. Mariah is een hartstikke lieve dame.


Ik loop de krakende trap op naar de eerste verdieping waar de wasmachines en drogers staan. Er staat nog een donkere man. Hij kijkt me aan en mompelt zoiets als 'hallo'. Ik geef hem een knikje en loop richting de wasmachines. Ik weet inmiddels wel hoe deze apparaten werken dus vaak help ik andere mensen. Soms krijg ik daar zelfs een kleine fooi voor.


Na een uur moet ik mijn was in de droger stoppen en daarna loop ik weer naar beneden. Ik kijk bij de tafel bij wasgoederen of er nog iets tussen staat. Niks bijzonders of nieuws. Ik vraag me wel eens af of hier wel een eigenaar is. Van dit pandje. Er wordt hier nooit eens wat nieuws neer gezet.


Ik nestel me op de bank en pak een tijdschrift dat ik al te vaak heb gelezen uit het rek. Ik blader er een beetje doorheen en kijk naar de mensen die binnen komen. Niks bijzonders hier. Ik denk weer aan vannacht. Wie wil er nou 's nachts rond dat kleine huisje sluipen? Die persoon moet toch snappen dat er bij mij niks te halen valt.


Ik zie dat mijn was klaar is en ik ga naar boven om de kleding uit de droger te halen. Ik vouw alles netjes op en geniet van de geur van net gewassen kleding. Ondertussen houdt ik het huis in de gaten waar geen enkele beweging te zien is. Waar is Shela? Normaal zie ik wel wat lopen in huis.


Met grote passen loop ik naar huis en doe de sleutel in het slot en kijk door het raampje. Er is niemand te bekennen. Waar is Shela? En waar is Mariah? Heeft Mariah Shela soms mee genomen? Dat kan toch haast niet. Misschien heeft de persoon van vannacht ze allebei ontvoert.


Ik storm naar binnen en nog steeds geen beweging. Ik ren Shela's kamer in en wat ik daar aan tref is nog erger dan de ramp van mijn ouders. Ik probeer te gillen maar er komt niks uit mijn keel. Waar is ze? Ik moet de kleine Shela vinden. Het kan toch niet dat ze haar hebben mee genomen? Dat kan gewoon niet.


Ik barst in huilen uit en staar naar het lege bedje. Ik leg mijn hand op het matrasje. Het is nog een beetje warm van toen ze hier lag te slapen. Ik heb niks gemerkt van hoe ze haar hebben mee genomen. Maar hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren? Ik wist wel dat er iets mis was met dat rare mens. Ze heeft gewoon mijn kleine zusje ontvoerd.


Ik sla mijn handen voor mijn ogen. Stom, stom, stom. Daar gaat het dan. Het enige waar ik nog van hield is van me af genomen. Wat moet ik dan nog, in mijn eentje? Als mijn zusje weg is? Ik hoor gekraak in de gang. Wat? Wordt ik nu ook ontvoerd?

Lezen

Edit: Neeeh! Shela moet terugkohomen

Zal ik anders dit dagboek hier op de site doen? Dan post ik achter elkaar wel de eerste hoofdstukken. Misschien wordt ik dan meer gemotiveerd?

Is goed, zolang er maar weer een update komt

V Yay

Oké, in de eerste en tweede post die ik heb geplaatst zal ik dan wel die hoofdstukken doen.

Hoofdstuk 3

Ik zit aan de tafel en Mariah staat achter me. “Het spijt me zo dat ik je heb laten schrikken Alina,” zegt ze voor de zoveelste keer. Ik drink van mijn pakje en ben nog steeds in shock. Ik stond in Shela’s kamer toen opeens de deur open ging. Mariah stond in de deuropening van haar kamertje. “Oh, Alina toch. Wat is er aan de hand? Shela is buiten hoor,” zei ze toen ze me daar huilend aantrof. Ze zei dat ik op een stoel moest gaan zitten en drinken moest pakken en ondertussen haalde zij Shela uit de tuin.


Ik heb genoeg van mijn sapje en sta op. “Mag ik Shela?” Vraag ik en zonder een antwoord af te wachten haal ik Shela uit Mariah’s armen. Ik druk haar tegen me aan. “Alina, wat kan ik doen om het goed te maken?”, vraagt Mariah. ‘Verdwijnen,’ wil ik zeggen maar in plaats daarvan haal ik mijn schouders op.


“Nana nie huile,” zegt Shela plotseling. Ik ben allang gestopt met huilen en heb mijn tranen al weggeveegd. “Ik huil niet,” zeg ik tegen het peutertje en lach naar haar. Ik kijk op naar Mariah die nog steeds naar ons staat te kijken en ik lijk in een flits jaloezie in haar ogen te zien. Nee, dat kan niet. Of wel, misschien wil ze wel gewoon nog even met Shela spelen. “Ik.. Ga maar, als er iets is kun je altijd langs komen hè,” zegt Mariah en voor ik het weet is ze verdwenen.


Ik besluit me geen zorgen te maken over Mariah en stort me op Shela. “Ga jij lekker slapen?” zeg ik tegen Shela en loop naar haar kamertje. “Neej nie slapuh!” protesteert Shela. Ik voel een glimlach op mijn gezicht spelen en leg haar in het wiegje. “Shela wel slapen,” zeg ik.


Ik leun voorover en leg mijn hoofd tegen haar hoofdje aan. Ik sluit even mijn ogen. Waren mijn ouders nou nog maar hier. "Nana niet weg," zegt Shela en trekt een pruillipje. Ik streel over haar wang. "Maar ik ga ook slapen kleine meid," zeg ik en kwam overeind.


Ik aai over haar hoofdje en wil mijn hand wegtrekken maar Shela grijpt hem vast. "Nana is lief," zegt ze. Een warm gevoel bestijgt me. "Shela is ook lief. En nu gaat ze slapen," zeg ik en haal mijn hand los uit haar greep. Ik doe het licht uit en loop naar de woonkamer. "Welterusten," zeg ik voor ik de deur naar haar kamer sluit.


Zodra ik in de woonkamer sta en het licht uit doe bekruipt de angst van die geluiden me weer. 'Ik moet Shela beschermen!', zegt een stem in mijn hoofd. Ik doe de slaapkamer deur open en pak mijn mobiel. Snel kleed ik me om in pyjama en ga weer naar de woonkamer. Ik ga maar op de bank slapen, zodat ik alert ben als er een inbreker voor mijn neus staat. Ik leg mijn mobiel op de grond zodat ik meteen het alarmnummer kan bellen en ga op de koude bank liggen. Onrustig val ik in slaap.


Ik lig te draaien op de bank en van elk geluidje dat ik hoor schrik ik wakker. Dit gaat zo niet. Ik trek mezelf overeind. Ik besluit maar naar Mariah en Bert te gaan. Misschien mag ik daar overnachten. Ze zeiden immers tegen me dat ik altijd lang mocht komen. Snel trek ik mijn normale kleren weer aan.


Ik loop naar Shela's kamer en doe voorzichtig de deur open. "Nana?", vraagt ze. Heb ik maar zo kort geprobeerd te slapen? Shela slaapt meestal al heel snel. "Kom maar, we gaan naar Bert en Mariah," fluister ik zachtjes en til haar uit het wiegje. Vermoeid wrijft ze in haar ogen.


Ik loop naar buiten met Shela op mijn arm en sluit de deur achter me. Ik check wel drie keer op de deur op slot is en loop ook nog een keer om het huis om de ramen te checken. Ik begin me steeds gekker te gedragen, misschien draai ik wel door. Maar dat kan toch niet, ik hoor echt geluiden.


We komen aan bij het huis van Mariah en Bert en ik klop op de deur. Geen geluid. Moet ik aanbellen? Misschien liggen ze allebei wel te slapen. Maar ik mocht gewoon komen. Ik besluit aan te bellen maar net voor ik de bel in wil drukken gaat de deur open.


Mariah komt in een badjas naar buiten en doet de deur achter zich dicht. "Hee, meissie. Wat is er aan de hand?", vraagt ze zonder enige bezorgdheid in haar stem. Het lijkt zelfs alsof ze het alleen maar vervelend vind dat ik hier midden in de nacht sta. "Ik kan niet slapen," zeg ik en slik om niet te gaan huilen. "Zou ik hier even kunnen blijven?", vraag ik.


Mariah zucht en zet dan snel een glimlach op. Raar. "Natuurlijk, kom binnen," zegt ze dan en houd de deur voor me open. Ze praat op normale toon dus blijkbaar is Bert niet thuis. "Ga maar lekker zitten. Ik zet koffie voor je en dan ga ik weer naar bed. Als Bert komt kun je beter gaan," zegt Mariah en loopt naar het koffiezetapparaat. Ik zet Shela naast me op de grond en ga op een stoel zitten. In dit huis ben ik al zo vaak geweest.


Ik krijg een kop koffie in mijn handen gedrukt. "Dank U wel," zeg ik en ruik eraan. De warme damp glijd langs mijn mond mijn neus in. Mariah glimlacht en loopt dan zonder nog iets te zeggen naar boven. Daar zit ik dan. Alleen in het huis van mijn overburen.


Ik breng de koffie naar mijn mond en drink er in stilte van. Ik had verwacht dat ik wel zou mogen blijven slapen. Wat is er de laatste tijd met Mariah aan de hand? Ze lijkt me op eens niet meer te mogen en verafschuwt me. Ik zie die ijzige blik in haar ogen voor me van toen ik de eerste keer bij ze voor de deur stond sinds mijn ouders er niet meer waren. Toen ze me nog eens goed bekeek had ze opeens die vriendelijke glimlach en daarna ging die niet meer van haar gezicht af als ik langs kwam. De eerste keer was ik van haar blik geschrokken. Maar die blik was verdwenen. Gelukkig.


Ik hoorde gerammel in het slot en in één seconde stond ik overeind. Ik til Shela razend snel op en trek haar tegen me aan. Bert verschijnt in de deur en opgelucht slaak ik een zucht. 'Als Bert er is kun je beter gaan,' hoor ik Mariah zeggen in mijn hoofd. "Alina? Wat doe jij hier?", zegt Bert verbaasd met die glimlach die er wél gemeend uit ziet. "Ik was.. Ik ging.. Ik ga naar huis," stamel ik. Ik glip langs Bert naar buiten.


"Maar Alina.. ?", vraagt Bert. Ik reageer niet en loop door de deur die nog steeds open staat naar buiten. Shela trekt aan het bandje van mijn jurk. "Au, Shela," sis ik. De deur gaat achter me dicht en ik sta stil. "Nana?", vraagt Shela. Wat deed ik daar eigenlijk? Waarom moest ik weg van Mariah? Ik wist het allemaal even niet meer.


Hehe, eindelijk een update! En voor het eerst hier op de site. Ik plaatst vanaf mijn weebly hier een linkje naar toe. Sorry dat er steeds zo veel tijd tussen de updates zit. Ik heb gewoon vaak geen zin, ook omdat ik niet echt aangemoedigd wordt. Ik hoop dat dit zal helpen en dan ga ik vast wel vaker updaten.

Bedankt voor de lezers die er wel zijn. En tips en kritiek hoor ik graag. Dat maakt het alleen maar beter.

ps. Ik weet dat ik over lezers en zo zeur, maar ik vind het gewoon jammer.

ga allemaal lezen. ;D

Super! Ik vind dat je moet doorzetten, want ik vind dit een top dagboek! Vraag me wel af wat er met die Mariah is..:3

Zo zielig, maar erg mooi, Anne.