De schemer viel al snel in en dat betekende dat de wedstrijd waar ik toch niet erg veel voor had kunnen trainen, er nu echt aan zou komen. Als warming-up besloot ik met Tabbe er heen te rijden in plaats van met een gehuurde trailer te gaan en ik duwde zijn hoofdstel om. Het was niet ideaal om 's avonds pas te moeten maar mijn dag was pas vier uurtjes begonnen dus heel veel merkte ik er niet van.


Bij de manege aangekomen plantte ik mezelf voor de grote staldeuren die naar de binnenbak leidden. Ik wreef het beestje in zijn hals en haalde mijn vingers door zijn manen. "We gaan dit doen hè? We're so gonna win this." Tabbe hinnikte braaf, alsof hij ooit anders zou doen dan mij een eer bewijzen en ik spoorde hem aan om naar binnen te lopen.


Het leek een eeuwigheid te duren voor ze aankondigden wie de winnaar van de dressuurwedstrijd was. Het leek niet alleen zo lang te duren, zo lang duurde het ook werkelijk. Er was iets fout gegaan in de puntentelling en daarom moest alles nog een keer opnieuw gedaan worden. Ik kon de zenuwen die door mijn aderen gierden bijna niet controleren.
"En de winnaar is... Tabbe met Marlou Xanders! Deze jongedame heeft bewezen dat..." de rest van de zin hoorde ik al niet eens meer. Het enige wat ik zag was roem en dollartekens in mijn ogen, omdat het betekende dat ik nu van mijn geldzorgen af zou zijn. Ik glom van trots toen ik om elf uur 's avonds weer op de stoep stond.


Totdat... Werkelijk waar, was toeval met het lot aan het spelen geweest en hadden ze soms gewed wie van de twee mijn leven het zuurst kon maken? Mijn gezicht vertrok in een pijnlijke grimas zodra ik zag wie er voor de manege in alle glorie naar de sterren stond te kijken. Zou hij de wedstrijd gezien hebben? Zou hij hier zijn geweest omdat hij mij wilde zien? Ik kon me niet herinneren dat ik de wedstrijd had genoemd gisteravond.


Hij stond daar zo nietsvermoedend terwijl ik de schrik van mijn leven kreeg nu ik hem zag. Moest ik naar hem toe gaan? Goed maken wat ik hem eigenlijk verschuldigd was? Iets in me zei dat ik het beste naar huis kon gaan en de boel een beetje moest laten bezinken. Maar iets in me dat veel meer kracht bezat kon de drang om naar hem te kijken, hem te willen ruiken en te willen proeven, niet goed onderdrukken. En dus stapte ik, mijn hart volgend, van Tabbe af.


"Hee," zei ik en de stilte die rondom de manege was neergestreken werd tastbaar, bijna pijnlijk kil.
"Hoi," zijn stem klonk nog steeds donker en verwarmend maar het had iets hards, iets met afkeer gekregen.
"Heb je de wedstrijd gezien?" Heel lichtjes bewoog hij zijn hoofd op en neer.
"Je bent goed. Tabbe is een mooi beest," zei hij, en het streelde mijn hart dat hij dat ondanks alles toch nog wilde zeggen.
"Ik ben misschien goed in rijden, ik ben niet goed in relaties. Ik bedoel, niet dat we een relatie hebben. Niet op die manier. Maar, ik bedoel, ja, ik praat te veel onzin hè?" Ik liet mijn schouders zakken.


"Je bedoelt?" Zei hij, waarmee hij met andere woorden vroeg wat voor punt ik nu precies probeerde te maken.
"Ik, ik... ik weet het niet," zei ik en ik maakte wilde gebaren met mijn armen waarbij ik ze uiteindelijk los liet alsof ik wilde zeggen: 'Zie dit is wat voor sukkel ik ben.'
"Ik denk dat ik wel weet wat je bedoelt," zei hij en hij raakte eventjes mijn wang aan. Met nieuwsgierige ogen keek ik naar hem op.
"Dat maakt je gek hè?" Hij grijnsde ondeugend voor ik al een antwoord kon geven.

Speciaal voor jullie nog een extra upje (stiekem omdat ik verder in het verhaal wil, haha).

Ik lees je dagboek pas vanaf vandaag maar ik vind het echt super leuk

Dat laatste stukje.. ^^)
Leuke up!

Awh, lieve reacties! Die stukjes zijn ook de leukste om te schrijven, hihi

V Jouw, madame, JOUW En ik weet niet, ik denk dat ik niet zo opvallend ben? Hehe :')

Haha! Je hebt er een lezer bij! Waarom zie ik jou dagboek nu pas? Maar goed, heel mooi geschreven Ik had natuurlijk ook niet anders van jou verwacht

EDIT: ^ Schande! Misschien moest ik maar eens naar spellingsles gaan! Ik zal er in het vervolg op letten

Update komt er zo snel mogelijk aan, maar op het moment ben ik ziek...

Awh Beterschap!

Oke ik ga iets geks doen voor een dagboek dat al een halfjaar dood ligt, maar, wie wil dat ik verder ga? Ik kreeg weer kriebels en heb nu 70 screens. Dat lijkt me voorlopig wel een begin.

Up staat er vanmiddag.

Ik poseerde voor de spiegel. Het zag er goed uit. Zo zou ik me best op een wedstrijd kunnen vertonen. Al kon ik niet wachten tot ik in de Grand Prix klasse kon rijden en een hoedje in plaats van die achterlijke cap op mijn hoofd moest zetten. Zou Devon het ook mooi vinden? Ik schudde de gedachte snel uit mijn hoofd. Sinds de avond bij de inschrijving had ik hem al een week niet meer gezien; niet in het centrum, niet in mijn buurt.


Ik rekende de wedstrijdkleren af en glimlachte naar het meisje achter de kassa. Ze vroeg of ik al eerder aan wedstrijden mee had gedaan en een beetje beschaamd schudde ik mijn hoofd. Ik was 20 en ik was niet verder gekomen dan de klasse voor kleutertjes die wedstrijden reden. Waar je studie en een feestleven wel allemaal niet voor moest wijken.


Het was zaterdagochtend en de zon prikte door de wolken. Alsof het even wilde laten zien dat het ze de baas zou zijn vandaag. Tabbe stond onrustig in zijn stal. Ik had het beestje al zeven jaar. Sinds ik praktisch gezien mijn eigen paard kon verzorgen – met wat hulp van mijn vader – had ik hem in mijn hart gesloten. Ik had me net omgekleed toen de telefoon ging.


“Hallo? Spreek ik met Marlou Xanders?” vroeg de vrouw aan de andere kant van de lijn.
“Ja, dat klopt. Met wie spreek ik?” vroeg ik terwijl ik in mijn hoofd naging of ik haar stem herkende. Ze kwam me niet bekend voor.
“U spreekt met dokter Folte. Ik… heb u iets te melden. Kunt u zich zo spoedig mogelijk begeven naar het St. William ziekenhuis? Ik zou u graag meer vertellen maar ik word net opgeroepen. Ik zie u zo?” Ik trok mijn gezicht in een pijnlijke grimas.
“Ja. Ik bedoel, ja ik zal er naar toe gaan.” Beduusd legde ik de telefoon op, die de vrouw al opgelegd had na mijn eerste goedkeuring.


“Hey, Tab. Het wordt nog even geen trainen vandaag. Ik had een telefoontje. Een rare. Ik moet nu weg. We gaan straks rijden, goed?” Ik aaide Tabbe door zijn manen en pakte zijn neus vast.
“Ik hoop maar dat het niks ernstigs is.”


Even later stond ik voor het ziekenhuis. Het zag en boos en kwaadaardig uit nu ik niet wist wie er binnenin op me lag te wachten. Of wat. Mijn ouders konden het niet zijn, die zouden ze niet naar het St. William sturen. Was het een bekende? Was het Sterre? Of… was het Devon?

Leuk! Ik had dit dagboek nog nooit gezien, maar het is echt leuk!

De televisie stond aan. De beelden bewogen, maar ik zag ze niet. Het enige dat ik voelde was een lege ruimte in het midden van mijn hart. Ik voelde me zo leeg. Zelfs tranen leken niet te komen. Ik kneep in mijn arm om te zien of dat het allemaal wel echt gebeurd was. Ik voelde het wel, maar de pijn drong niet door.


Abrupt stond ik op. Totaal in de war haalde ik mijn telefoon uit mijn broekzak en toetste het eerste nummer dat in me op kwam op. Zijn stem klonk raspend en gehaast. Voicemail.
"Devon? Kun je... ik moet je zien. Marlou. Zo snel mogelijk," riep ik gehaast alsof er een tijdslimiet op zat. Ik keek naar de telefoon in mijn handen toen de tranen begonnen te rollen.


In een poging mezelf af te leiden begon ik groenten voor een vegetarische macaroni te snijden. Zo hadden zij ook naar hun telefoon gekeken, besefte ik me. Na het telefoontje, met opwellende tranen en een leeg hart. Het was te veel voor me om te beseffen dat de hele wereld hier mee geraakt werd.


Mijn gemijmerd werd onderbroken door de deurbel. Ik spoedde me er naar toe en zodra ik Devon op het opstapje zag staan, rende ik in zijn armen. Klemde mijn lichaam tegen het zijnde. Ik voelde geen vlinders zoals een week geleden. Ik voelde twee sterke armen die me beschermen konden tegen onheil.
"Oh, Marlou, wat is er aan de hand?" vroeg hij zodra hij merkte dat ik begon te schokken in zijn armen.


"Ik. Ik kan het niet," de tranen biggelden verder. Hij aaide me door mijn haar en suste geruststellende woordjes.
"Er is een kindje," verder kwam ik niet voor een diepe huil uit mijn keel opsteeg.
"Sssh," Devon aaide kringetjes over mijn rug.
"Het komt wel goed. Ik beloof het je," zei hij en ik wist er een glimlachje uit te persen. Het kwam niet goed, maar dat kon hij ook niet weten.

Writers note
Wat denken jullie dat er gebeurd is?

Uhm, dit is echt een vierdubbel pp als ik nu weer een update ga plaatsen... Maar ik wil het wel. Alleen, leest iemand het nog?

V Ooooh, je bent een schat. Echt, je hebt geen idee hoeveel zo'n reactie voor me betekent Ik zal morgen voor je posten, jaaa? : D

Ja ja ja! Natuurlijk, maar ik dacht dat ik al had gereageerd, op je post of je verder moest gaan :')
Dom dom dom.
Oké, ik heb nog niet bij gelezen - alleen de laatste update, maar binnenkort begin ik weer overnieuw- maar echt, ik ben blij dat je weer terug bent. Echt heel blij, want nu pas merk ik dat ik dit dagboek toch een beetje heb gemist.

Oké, nu even de inhoudelijke reactie, oeps. Ik was gewoon even blij.
Devon is heel erg lief tegen Marlou, maar toch... Ik heb een good guy fobie, en hij is overduidelijk een good guy. Tot nu toe dan.
"De televisie stond aan. De beelden bewogen, maar ik zag ze niet. Het enige dat ik voelde was een lege ruimte in het midden van mijn hart." Dit is mijn favoriet. Het is moeilijk om nog origineel te zijn met zo'n beschrijving - *heeft teveel drama verhalen gelezen* - maar jij kan dat. Ze voelt zich niet zomaar leeg, ze voelt zich leeg in haar hart. Toch wat specifieker en in mijn ogen dus mooier dan de standaard zinnen.
Oké, straks krijg je een inhoudelijkere reactie als ik alles heb bijgelezen, maar dit is het voor nu - ik wilde gewoon even laten weten dat je zeker weten door moet gaan.

^Ja! (:

Hoi! Hierbij mijn uitgebreidere reactie :’) Die trouwens wel heel lang is, zelfs voor mijn overenthousiaste doen, als ik hem nu na lees…
Goed. De proloog vond ik trouwens mooi, nu ik hem weer nalees. Hij maakte je wel nieuwsgierig, ook al wist ik al wat er zou komen. Maar goed, het gaat vooral om de hoofdstukken?
Goed. Hoofdstukken. Wat is Sterre een bitch. Wauw. Maar dat is positief bedoeld. Want hier komt de lof hoor.
Ik zit op een schrijfforum, en de nieuwe leden – niet dat ik jou daarbij reken hoor– gebruiken één soort type als dé bitch. Een vals kreng, dat plots de hoofdpersoon onder een langsrijdende auto duwt of zo iets omdat bijvoorbeeld haar nagel is afgebroken. Enorm onrealistisch, iets waar ze ook telkens tips over krijgen. Maak het realistischer, geef ze een reden, dat soort dingen. Maar oké, ik heb het gevoel alsof ook serieus iemand zo zou kunnen reageren.
Gewoon even opscheppen, even inwrijven dat zij een ‘leuker’ leven heeft dan haar vriendin.
Maar goed, ze is nog altijd een bitch.

En even een reactie op jouw reactie toen sn’ers weer eens lui waren. Misschien beledig ik nu half sn, aangezien half sn een 10G doet – Hey, ik heb het ook ooit geprobeerd hoor, dus ik mag zoiets zeggen! – doe dat niet. Zonde.
Ik weet dat je het niet echt van plan was om te doen, maar alsnog. De meeste 10G’s zijn onmogelijk om origineel te zijn en dat is juist leuk aan jouw verhaal. Dat wilde ik nog even benadrukken (:

En n’awh, dat moment dat Devon in je verhaal komt! <3 Maar goed, mijn voorgevoel over Devon heeft nu een reden. Hij komt over als een versierder.
En mm, qua uiterlijk past hij daar ook bij – hij lijkt op een typische versierder, bedoel ik. En die eerste kennismaking tussen Marlou en Devon. Wauw. Wat een lef jongen.
Maar nee, ik mag je nog altijd niet.

En nee. Gewoon nee. Ik haat jouw cliffhangers met heel mijn hart. Is er een update na de cliffhanger, laat die alsnog vrij weinig los – eigenlijk helemaal niets, behalve ‘er is een kindje.’
Ik denk dat het iets te maken heeft met Sterre, gewoon een vermoeden. Hoewel… Je hebt nog nooit iets losgelaten dat Sterre zwanger was, en dan zou het wel plots zijn – en dan komt de ‘klap’ – hehe :’) – niet zo goed over. Misschien hebben haar ouders nog wel een kind, maar dan is het hetzelfde geval als met Sterre.
Als dat het geval is, is dat de enige tip die ik je misschien kan geven. En dat zijn al tips waar je op een schrijfforum moet zitten om daarover te beginnen :’)

"Het is echt zo. Rode rozen nog nooit, wel gele of paarse." Nog één quote, omdat ik die stiekem toch wel grappig vind. En trouwens, aangezien ik daar nog niet over ben begonnen, ik ben benieuwd wat voor geheimen Devon met zich meesleept.
Als het traumatisch genoeg is, kan ik er misschien over beginnen te denken om hem aardig te vinden

^holie *piep*....
Lange reactie

Maar daar wil ik iet op aan toevoegen.
Je hebt in dat stukje van de 10gers van sn enzo, ik vind het inderdaad ook zo, veel dagboeken die ik lees, zijn eigenlijk vrij wel hetzelfde - zelfde soort verhalen enzo. En dit verhaal is erg spannend, en erg leuk geschreven. En bij de andere verhalen, gebeurt er dingen waarvan ik soms denk, uh, in het echt zou dat nooit gebeuren. En er komt dan nooit echt meer een verhaal en spanning in. Maar zelf ben ik elke dag aan het na denken wat mijn 10G - 15 november, - voor een spannend verhaal word. Het is erg lastig om dat te bedenken. Ik wil namelijk niet weer zo on-origineel te zijn, door een saai verhaal te maken. Je moet er dus echt goed over na denken voordat je er mee begint, anders loop je het risico dat niemand het leest, en typ je voor niks!~

Even terug op dit prachtige dagboek.
Dit dagboek op sn vind ik zelf 1 van de spannendste dagboeken die er zijn, eigenlijk de spannendstewil niet opscheppen Er zit een erg goed verhaallijn in. En ik lees jou dagboek eigenlijk pas vanaf gister .

Nou dat was mijn mening, ik kon het gewoon niet laten om op jou ^mening ook ff een reactie van mij te plaatsen.

Ik lees nog steeds je dagboek, omdat ik me herinnerde dat je je zo goed kon schrijven. En het wordt alleen maar beter!
Ik ben niet zo goed in lange reacties schrijven, maar ik vind het heel knap dat je dit toch voort zet, ondanks de weinige reacties. Ik heb zelf ook een verhaal dat maar weinig lezers trekt, maar je schrijft het natuurlijk ook deels voor jezelf. Of niet soms? Ik vind in ieder geval dat je zeker niet moet stoppen want je schrijft hartstikke mooi! Ga zo door!

En ik denk dat er een familielid gestorven is? Of ze is zelf zwanger? Nee, dat kan niet. Ik heb geen idee..

Oh my. Ik had wel een wanhoopskreet zo onderhand, maar zulke reacties had ik dan ook weer niet verwacht. Dat tintje om Devon heen... da's wel expres, maar het wordt niet cliché, I promise you. Jullie reacties maken me echt heel blij Ik probeer ook wel een soort moraal, boodschap in het verhaal te verwerken, maar die komt waarschijnlijk op het eind pas naar voren. En ik hou niet van de standaardverhalen dus dat wordt het ook niet. Toch gebeuren er af en toe onverwachte gebeurtenissen in mijn verhaal - de rode rozen zijn een perfect voorbeeld - dus ik stuur ook niet altijd alles. Nou, dat being said, hier is de update : D


Ik keek het beestje in zijn donkere ogen toen ik de volgende ochtend voor zijn stal stond.
"Hey, jochie. Je raad nooit wat er vannacht gebeurd is." Het had me niet verbaasd toen ik vanochtend wakker was geworden, maar ik had het in de roes van wanorde gisteren ook niet meegekregen. Ik werd wakker in een beslapen bed met een briefje naast me. Mijn kleren nog om mijn lijf, mijn haren in mijn wang en de paar woorden: 'Ik zie je snel. Werk. Vind je lief.'
"Ik moet zo naar school. Maar vanmiddag gaan we trainen, oké?


"Lieve kinderen, afgelopen weekend is er iets naars gebeurd." Ik oefende de zinnen voor de spiegel. Ik kreeg haar naam niet over mijn lippen zonder dat mijn lichaam begon te trillen. En dat moest ik dan straks voor tweeëntwintig nieuwsgierige kinderen doen die zich afvroegen waar hun klasgenootje was. Ze was dood. Zes jaar oud en overleden aan een epileptische aanval.


Wat een dag, bedacht ik me terwijl ik op Tabbe's rug klom. Ik had een tafeltje in de klas ingericht met een foto van het meisje en een boek waar haar jaargenootjes iets in konden tekenen. Een enkeling wist iets te schrijven. Ik trok mezelf de dag door met de gedachte dat ik jonge zieltjes iets moois kon leren, maar het was overschaduwd door de gedachte dat alles maar zo betrekkelijk was.


Die huizen in de verte? Stenen op elkaar, cement ertussen en een flinke boze storm zou alles kunnen slopen. Het leven? Opstaan, eten, werken en weer thuiskomen? Een auto-ongeluk, een hartstilstand, of een bliksemschicht en het was over. En wij zeurden maar over rijk zijn, feestjes, auto's, succesvol worden. Hoe zou Sterre met zoiets om zijn gegaan? Ze had zich waarschijnlijk klem gezopen. En ik? Ik liet de wind door mijn haren suizen terwijl Tabbe's spieren onder me getraind werden. Misschien was dit wat ik nodig had om te beseffen dat je met beide benen op de grond moest blijven, tenzij je op een zadel zat.

___
Het is niet veel, maar ik moet nu echt aan mijn wiskunde als ik mijn examen ervoor wil gaan halen D: En, ik wilde nog even zeggen dat ik jullie lange reacties echt super vind, het toont aan hoeveel moeite jullie ervoor doen en alleen die gedachte vind ik al hartverwarmend. Wat erin staat is ook heel lief, dus als jullie nog meer tips, ideeën of suggesties hebben, feel free, yes? <3

Yeah! Mooi, mooi. Mijn tip was dus toch niet nodig geweest
Je zei dat de boodschap in het verhaal pas later duidelijk wordt, maar daar ben ik het niet mee eens. Deze update geeft overduidelijk een boodschap af - en daarvoor hoef je niet tussen de regels te lezen, als je me begrijpt.
En met die boodschap ben ik het trouwens helemaal eens. Het leven kan zomaar over zijn, en wij zeuren alleen maar over onbelangrijke dingen.

Ik ben nu een beetje slecht in reacties schrijven - die lange heeft alle originaliteit voor vandaag opgeslurpt - maar ik ben benieuwd.
En oh ja, die laatste zin vind ik super mooi. Echt. Misschien was dit wat ik nodig had om te beseffen dat je met beide benen op de grond moet blijven, tenzij je op een zadel zat.
Het kon een quote op zich zijn (:

Leuk dagboek!
Je hebt een erg mooie schrijfstijl.
Ga zo door!

Echt weer prachtig geschreven, ben erg jaloers op je schrijfstijl