Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

47 berichten • Pagina 2 van 3

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: The story of a family - Gen.1: Ash Night - H3: Alleen

Bedankt Charlotte!

Hoofdstuk 4:
(De screens van hoofdstuk 5 heb ik ook al trouwens, dus dat gaat snel komen)

Pistachegroene krullen
(Oké, dit is geen Pistachegroen, maar anders was het onzichtbaar)

Het was een lange, vreemde nacht.
Voor Ash ging er grote deur open: de deur van het weerwolf-zijn, hij had nog nooit gejaagd - als een echte weerwolf - en toch deed hij het, nu, juist nu.
Had het huis een vreemde invloed op hem? Geen idee.

Verward en tegelijk nieuwsgierig naar zijn echte aard, groef hij diep in de aarde op zoek naar iets nuttigs,
jankte hij naar de maan en rook hij aan zowat alles om een interessante prooi te vinden.
Dát was dus het weerwolf zijn, het een échte weerwolf zijn...Stiekem vond hij het wel prettig zo, midden in de nacht ongestoord naar wat interessants zoeken en rondsnuffelen:
vreemd om te bedenken dat hij dit 27 jaar lang als een vloek had behandeld.
Afbeelding
Afbeelding

Maar hij besefte dat het niet eeuwig kon blijven duren: hij was te onervaren om in de wildernis, als weerwolf, te overleven en daarbovenop werd het al langzaam terug licht.
Nieuwsgierig keerde hij terug naar het mysterieuze huisje: misschien was de vreemde bewoner al thuis.

Eenmaal bij het huis aangekomen, was hij stomverbaasd. Hij keek gewoon recht naar het bewijs dat er wel degelijk iemand woonde...
Er hing verlichting en de garagepoort, die leidde naar een helemaal lege garage, stond open.
Afbeelding

Plots kwam er een gevoel van walging in hem boven: er hing een vreemde, bloederige, rottende lucht rondom het huis...
Met kippenvel wandelde hij rond in de lege voortuin.
"Hoe kan een huis er nu zo bewoond en onbewoond tegelijk uitzien?" Was een vraag die hij zich stelde.
Hij was bang, nieuwsgierig, opgelucht, en tegelijk ook gefrustreerd: er woonde wel degelijk iemand, dus wou hij nog liever weten wie,
maar de stank gaf hem een vreemd vermoeden. Misschien was het wel een vampier die er woonde, een vampier die haar of zijn slachtoffers liet creperen op de grond,
uiteindelijk stierven en rook hij nu de stank van het rottende vlees? Of, nog erger, een vampier met de naam Ariane? Hij wou er niet aan denken...
Maar tegelijk was een vampier vreemd om er te wonen: een bloeddorstige vampier ging zich niet bezighouden met sierlijke feestverlichting ophangen,
dat zou belachelijk zijn.
Afbeelding

Hij zette de gedachte uit zijn hoofd en veranderde terug in een mens.
Afbeelding

Daarna keek hij rustig rond in de straat, misschien zag hij iemand die meer wist over de bewoner van het huis.
Hij had geluk, er kwam juist een auto voorbij rijden. Hij liep naar het voetpad en riep luid: "Stop even!"
voor hij bijna van plan was voor de auto te springen in de hoop de blondharige vrouw achter het stuur zo tegen te houden.
Afbeelding

...Maar vooraleer hij iets kon doen zoefde de auto snel voorbij, ze wou er blijkbaar zo snel mogelijk terug weg zijn en Ash dacht terug aan de vreemde stank.
Afbeelding

Hij ging dan maar naar huis, die stank hield hem tegen om - ondanks de garagepoort nog steeds openstond - binnen een kijkje te nemen
en zo vroeg in de ochtend reed er zelden iemand langs die hem verder kon informeren.
Daar vervolgde hij zijn alledaagse routine: oude kranten opruimen, eten, douchen, slapen...
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

De volgende ochtend ging hij, na een slapeloze nacht, in de stad opzoek naar mensen die iets meer wisten over het huisje. Het was vreemd,
maar stiekem hoopte hij dat hij Ariane ging tegenkomen...Misschien wou ze hem het 'huismysterie' wel gewoon vertellen.

Het was nog maar ergens in de middag toen hij vastberaden door de stad rende. (hij moest niet gaan werken dus het was geen enkel probleem)
Hij keek rond in alle parken, vroeg aan iedereen iets, maar niemand kon hem iets meer vertellen over 'het lichtgele huisje enkele kilometers buiten de stad'.
Uiteindelijk besloot hij het ook te wagen in de ontelbare cafés, bars en fuifzalen in het centrum van de gigantische stad.
Afbeelding

De eerste plek waar hij binnenging, was een soort van sportcenter waar er eigenlijk alleen maar aan de dranksport werd gedaan.
Gestrest ging Ash op een barkruk gaan zitten en keek hij de - lelijke - barvrouw aan.
"Het klinkt misschien raar", begon hij met vragen,"Maar weet U iets meer over het lichtgele huisje enkele kilometers buiten de stad?"

De vrouw knikte verward met haar hoofd en gebaarde dat Ash weg moest.
Afbeelding

Dat deed hij dan maar, hij ging terug naar buiten. Er waren nog andere mensen, maar die gingen waarschijnlijk niet veel meer weten dan zij:
wat de bezoekers weten, weet de barvrouw of barman, had Ricky hem eens verteld.

Hij deed nog de moeite op enkele andere plekken hetzelfde te doen, maar geen resultaat: het huis was voor de duizenden mensen in en rond Bridgeport even onbekend als voor hem.
Afbeelding

Het was al bijna terug avond, en vermoeid van het de hele dag rondlopen ging hij terug naar het huisje...Er brand licht en er staan enkele meubels,
was het eerste wat er in hem opkwam.

Afwachtend ging hij, zoals de nacht voordien, weer voor de houten door gaan staan en hij drukte de bel in.
Ding doooiiing klonk het, het normale geluidje: de bewoners hadden blijkbaar (nog) geen moeite genomen het muziekje te veranderen...
Misschien woonden ze er nog niet lang.
Hij kreeg een koude rilling over zich heen toen hij terug dacht aan de stank.
Afbeelding

Weeral werd er niet opengedaan, maar deze keer was hij er zeker van dat er iemand thuis was, en stank of niet, hij ging weten wie.
Hij belde nog een keer, geen reactie.
Toen deed hij hetzelfde als de avond ervoor: hij ging rond het huis gaan rondkijken en deed pogingen door de ramen te kijken,
hij stond in de voortuin toen er plots iemand bij een raam verscheen.

Het enige wat hij zag was haar, een stuk arm en een stuk van het lichaam van iemand...Van een meisje. Een meisje met pistachegroene krullen.
Afbeelding

Opgewonden ging hij terug naar de deur, en belde nog maar eens aan.
"Hopelijk doet ze nu wel open", mompelde hij tegen zichzelf, hij kon zijn nieuwsgierigheid naar het mysterieuze groenharige meisje niet verbergen.

Na ongeduldig meteen daarna nog eens op de bel geslagen te hebben, zag hij de klink bewegen en hoorde hij een klik.
Niet veel later stond er voor hem een graatmager, bleek meisje met een groene jas, fel oplichtende goudkleurige ogen en die vreemde,
pistachegroene krullen die er op een bepaalde manier natuurlijk en onnatuurlijk tegelijk uitzagen.

"Wie ben jij", hoorde hij een wantrouwige en trillende stem zeggen.
Afbeelding

"Ash", antwoordde hij vriendelijk en slikte snel een paar woorden in. Ze probeerde het te verbergen, maar dit tengere en onschuldige meisje stond op het punt te beginnen huilen.
Enkele seconden lang was het er stil, het meisje zei sowieso niks en Ash wist niet wat hij moest zeggen:
hij had alles verwacht, behalve een op het eerste zicht totaal onschuldig en verdrietig meisje met zulk vreemd haar. Haar lippen werden daarbovenop paars van de kou.

"Ehh...Mag ik binnen komen?" vervolgde hij vriendelijk. Het meisje knikte en deed de deur terug open.
Afbeelding

Ash ging in een stoffige zetel in de voor de rest redelijk lege kamer gaan zitten en het meisje deed haar jas uit, waaronder ze een versleten blousje vol met gaten en scheuren aan had.
Daarna ging ze naast hem gaan zitten en staarde ze hem nieuwsgierig en vreemd glimlachend aan.
"Hoe noem je?" vroeg Ash om de stilte te doorbreken.

Het meisje haar goudkleurige - Ash dacht weerwolf - ogen keken hem vrolijk aan en stil mompelde ze: "Alice."
Ash was verstild. "Alice? Gewoon Alice?" vroeg hij verbaasd terug.
Afbeelding

"Hoezo?" klonk het plots een stuk minder opgewekt.
Ash verstilde weer. Waarschijnlijk wist ze haar achternaam niet...Misschien wist hij nu evenveel van haar als zij van zichzelf wist.
"Een achternaam," vervolgde hij,"iedereen heeft een achternaam, die van mij is Night. Ik noem Ash Night."
Hij glimlachte lief naar het meisje, het liefst van alles wou hij haar bestormen met allerlei vragen maar wist dat het geen goed idee was.
Was dit vreemde meisje waar Ariane hem naartoe had geleid?
Afbeelding
Afbeelding

"Ik Pistache", zei het meisje plots, terug vrolijk."Ik noem Alice Pistache."
Ash moest er om lachen, waarschijnlijk had ze het snel verzonnen omdat ze ook een achternaam wou hebben, ach ja, het paste bij haat haarkleur.
"Pistache?" vroeg hij toch nog verbaasd."Leuk."

Hoe langer, hoe vreemder het meisje werd. Ze had verscheurde kleren, groen haar, geen achternaam, goud oplichtende ogen
en het leek of ze de hele tijd onder invloed van drugs verdwaasd naar de grond staarde. Vreemd meisje, maar ze leek zo ontzettend ontschuldig en Ash vroeg zich af hoe oud ze was.
Afbeelding
Afbeelding

Zo gedacht, zo gezegd en hij vroeg het: "Hoe oud ben je?"
Het meisje keek verdrietig naar hem."Weet niet", mompelde ze.
Ash slikte. Hij wist echt even veel over haar als zij van haarzelf wist en probeerde het op een andere manier te vragen.
"Hoelang woon je hier al, in dit huisje?" als ze 20 jaar zei, moest ze alvast ouder zijn als 20.
Alice zei even niks en zat gewoon stil, alsof ze nadacht, en Ash dacht te zien dat er een smal traantje over haar bleke, besproette wang rolde.
'W...Weet ik ook niet", snikte ze en ze barste in tranen uit.
Ash zag de tranen uit haar ogen komen bood snel zijn excuses aan."Sorry Alice, het was niet de bedoeling je verdrietig te maken..."
Afbeelding
Afbeelding

Gelukkig lachte ze al snel terug en Ash was opgelucht.
"Ben jij een...Weerwolf?" vroeg ze met een klein lachje erachter. Ash draaide zij hoofd naar haar en keek haar verstomd aan.
"Hoe...Hoe weet jij dat?" Vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij naar Alice's blinkende, goudkleurige ogen keek.

Het meisje keek verlegen naar de grond en toen terug naar Ash, die haar nog steeds aanstaarde.
"Ik zag je daarnet terug transformeren", zei ze, weeral gevolgd door dat lachje dat nog vreemder was als zijzelf.
"Oh, natuurlijk", herinnerde Ash zich en vroeg toen hetzelfde terug. Daarna duurde het niet lang of ze vroeg waar hij,
waarschijnlijk de enigste soortgenoot die ze kende, vandaan kwam.
Afbeelding
Afbeelding

"Ik kom van de stad die je ziet achter dit huisje", legde hij uit."Waarom ben jij hier dan? En mag ik die stad eens zien?" vroeg ze geïnteresseerd terug.
Ash zuchtte diep. Hij begon langzaamaan te begrijpen dat dit meisje een half in de wildernis opgegroeide weerwolf was die geen besef had van het bestaan van een stad,
meestal eekhoorns of andere dieren at waarvan ze de restjes dan ergens in een hoekje in dit huis bewaarde, vandaar de stank,
en waarschijnlijk jaren geleden in dit huis was gedropt, waarschijnlijk toen ze nog maar een jaar of 8 was.
Ash had oprecht medelijden met haar en was bang dat ze zou flippen als hij haar eens meenam naar de 'vreemde lichtgevende torens', zoals zij ze overtuigend noemde.
Afbeelding

Toen sprong haar tengere lichaam recht."Wil je me als weerwolf zien?" klonk het toen ze juist terug recht stond.
Ash kon niks terugzeggen: er kwam een gouden gloed rond haar heen - die hij maar al te goed kende - en toen was ze veranderd.
Ash deed mee en zodra hij was getransformeerd keek hij verbluft naar het voordien nog zo onschuldige meisje:
ze zag er, net als hij, nog geheel hetzelfde uit buiten het feit dat haar lieve gezichtje was vervangen door een gezicht dat permanent boos keek en
ze had een vooruitstekende kaak waar grote, scherpe tanden uitkwamen.
Verder zag hij dat zelfs haar nagels pistachegroen waren.
Afbeelding
Afbeelding


Dit was hoofdstuk 4 !

Jo-Anne, snap je nu de titel?

Opmerkingen van het geniaal brein achter dit verhaal:

- Dit hoofdstuk bevat 'maar' 1966 woorden (H)

- Pistache is wel degelijk Alice's achternaam, ik heb haar zo gemaakt

- Ik weet dat dit hoofdstuk nogal plots stopt maar het was de beste splitsing in mijn 81 screens :sweatdrop

Vorig hoofdstuk
Volgend hoofdstuk

Laatst gewijzigd door gitte2001 op za 09 mei 2015, 18:30, 1 keer totaal gewijzigd.

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: The story of a family - Gen.1: Ash Night - H4.

Bedankt!

Ik heb eerst enkele dagen gewacht:
(En het schrijven ging nogal moeizaam)

Alice

Het was nog steeds midden in de winter, ergens in de ochtend en het was buiten ijskoud.
Ash lag in zijn bed diep te slapen terwijl er van alles door hem heen ging:
meisje....Groen haar...Weerwolvin...Alleen...Weet niks....Zijn dingen die hij in zijn slaap mompelde.
Plots maakte hij enkele geluidjes, zo van die geluidjes die je maakt als je precies wakker wordt, legde zich van zijn zij op zijn rug en dommelde terug helemaal in.

Hij herinnerde zich bijna niks van de avond ervoor.
Afbeelding

Enkele uren later stond hij, met talrijke vraagtekens in zijn hoofd, op.
Het laatste wat hij zich van de vorige avond herinnerde was de transformatie tot weerwolf van zichzelf, tegenover de vreemde Alice die precies hetzelfde deed toen.
Waren ze een weerwolfgevecht aangegaan waarin ze hem - hij hoopte perongeluk - bewusteloos had geslagen en toen naar huis gevoerd?
- Nee, ze kwam niet in de stad. Tenzij ze loog daarover.
Of had ze hem gehypnotiseerd en toen bevolen naar huis te gaan? Nee, hij zou niet weten hoe ze het had gedaan dan.
Kon hij haar maar bereiken...

Wanhopig begon hij te zoeken naar zijn gsm, om...Ariane te bellen. Als ze haar nummer in 7 jaar tijd niet had veranderd, zat het er nog in.
Waarschijnlijk was zij de enige die hem iets meer kon vertellen over Alice, zij had hem naar haar toe geleid?
Afbeelding

Abrupt legde hij zijn gsm terug weg, hij vervloekte het zichzelf dat hij werkelijk bijna van plan was geweest die bitch te bellen.
Vermoeid en verward in de kamer rondkijkend probeerde hij na te denken: ten eerste, hij wist dat er vreemd, groenharig meisje was waar Ariana hem waarschijnlijk naartoe had geleid,
tenzij ze nog niet lang in dat huisje verbleef.
Ten tweede: deze stad. Hij vond het hier bij zijn aankomst al vreemd, iets wat hij de laatste jaren was vergeten. Maar tegenwoordig borrelde het vreemde gevoel terug op...
Dankzij Alice en 'haar' huisje.
Hij moest er terug naar toe, nu! De enige die er iets over zou weten, was Ariane. Met haar wou hij nu niet bepaald contact hebben,
dus moest hij zelf maar iets doen.
En dat ging hij doen ook, besloot hij.
Afbeelding

Hoewel hij niet wist of hij meteen naar het huis zou gaan of eerder eerst in de stad rondlopen op zoek naar - hoewel hij die niet krijgt - informatie,
kleedde hij zich aan en binnen 10 minuten stond hij voor de deur van zijn appartementsblok.

Toen hij daar stond, werd hij meteen aangevallen door de ijskoude winterlucht die Bridgeport momenteel teisterde.
De windvlaag ging vliegensvlug aan hem voorbij en hij viel bijna om: "Dat komt ervan als je vlak aan het water woont." grinnikte hij,
kijkend over de lege vlakte water.
"Als de leegte van wat ik nu zie", zei hij in zichzelf,"dezelfde leegte is als Alice's herinneringen, dan weet ik niet waar ik moet beginnen."
Afbeelding
2 Seconden later stapte hij zuchtend de taxi in die hij zojuist had gebeld.
"Naar je werk?" vroeg de taxichauffeur besloten.
Werk dat was waar ook: hij moest vandaag gaan werken."Nee", antwoordde Ash na hij had nagedacht over zijn antwoord.
De taxichauffeur wou er tegen in gaan maar door Ash' vermoeide maar vastberaden blik in de spiegel zei hij niks.
"Eh oké, naar waar?" vroeg hij in de plaats daarvan.
Ash keek nog even over de stille, lege zee niet ver van de straat waar de taxi nu op stond."Naar waar?" herhaalde de chauffeur terug, licht geïrriteerd.
Met een lichte zucht zocht Ash snel wat woorden bij elkaar en zei toen maar dat hij hem maar 'ergens' moest afzetten, het maakte niet uit waar.

De chauffeur knikte dan maar braaf en duwde toen met zijn voet op de gaspedaal.
De rit duurde lang, en Ash begon te beseffen wat hij was aan het doen: Hij ging niet naar zijn werk,
maar in de plaats daarvan ging hij opzoek naar een groenharig meisje dat hij amper kende, hij amper één keer had gezien en daarbovenop de ochtend erna verward was wakker geworden.
En toch was hij vastbesloten haar te zoeken, te vinden, en alles van haar te weten - uit pure nieuwsgierigheid.
Afbeelding

Na ruim een uur in de taxi gezeten te hebben, zette de taxichauffeur hem af bij een kringloopwinkeltje ergens aan de rand van het centrum
- ze waren er al een paar keer voorbijgereden maar de chauffeur bleek van het doelloos rondrijden te genieten.
Ash stapte de taxi uit en wandelde het winkeltje binnen, eerst keek hij even rond:
er liepen enkele mensen rond - voornamelijk vrouwen - en aan de linkerkant van de deur stond een paspop en er lagen enkele stapeltjes kleren.
Hij wou terug naar buiten gaan om naar ergens anders te gaan, maar toen viel zijn oog op iemand die hij leek te herkennen.
Afbeelding

Achter de toonbank stond iemand die hij uit duizenden herkende: het groene haar, de gescheurde, groene blouse, en de bleke huid...
Het was Alice, ze stond met haar rug naar hem toegekeerd maar dát haar, dat had niemand. Dus zij moest het wel zijn.

Ash ging naar haar toe, gaf een tikje op haar rug en meteen draaide ze zich om. Ash schrok zich kapot: ze was in haar weerwolfvorm,
zoals hij haar de vorige avond het laatste had gezien - en zijn laatste herinnering was.
Afbeelding
Afbeelding

Ash bekeek haar goed: ze zag er, ondanks ze door het weerwolf-zijn er momenteel niet zo lief uitzag, toch terug hulpeloos en verdrietig uit,
als een kleuter die in de supermarkt haar mama niet meer vind
en Ash voelde het gevoel dat hij de vorige avond had gevoeld - medelijden en nieuwsgierigheid - terug opborrelen, maar dan 3 keer zo hevig.
Afbeelding

Toen kwam er plots wat klank uit haar mond:"Ik had me de stad helemaal anders voorgesteld." zei ze met een zielig stemmetje, wat raar klonk met die weerwolfgrom erachteraan.
Ash dacht terug aan het korte gesprekje dat ze hadden gehad over 'de stad' en begreep het: het arme kind was waarschijnlijk nieuwsgierig geworden,
maar was uiteindelijk in dit winkeltje terechtgekomen en ze wist niet wat te doen.
"Je...Ik wil je wel rondleiden hier in de stad," stelde hij voor,"misschien kan je wel bij mij logeren."
Afbeelding

Hij had het zichzelf vervloekt dat hij dat had gezegd: wat moest ze wel van hem denken? En dan nog, hij wist werkelijk niks over haar...Maar hij had het gezegd zonder na te denken,
en niet veel later had hij natuurlijk ook zijn adres gezegd en moest hij zelf in een weerwolf veranderen om het - ietwat getrainde - meisje te kunnen bijhouden,
die alle behalve ongelukkig was met het voorstel.

Het duurde niet lang of Alice had verwonderd rondgekeken in zijn, wat hij noemde, 'nederig stulpje', maar voor Alice was het de hemel.
Nadat Ash haar wat had gekalmeerd, begon hij de huisregels met haar te bespreken."Jij slaapt in een slaapzak hier in de gang, vannacht en de komende dagen."
Ze staarde hem verwonderd aan en vroeg toen:"Wat is een slaapzak?"
Wist ze dan werkelijk niks? "Een soort van wormvormig bed", antwoordde hij dan maar.
Hij wou nog zeggen dat ze de volgende dag kleren gingen gaan kopen - zó kon ze er echt niet blijven bijlopen,
en het verwonderde hem dat ze het niet koud had - maar ze was al naar de keuken gevlucht...
Afbeelding

...Waar ze spontaan salade begon klaar te maken.
Afbeelding

"Goed," zij Ash sarcastisch,"je weet niks behalve hoe je herfstsalade maakt."
Wat ze gelukkig niet hoorde, niet dat ze het zou begrijpen, want ze bleek het koken leuk te vinden en stond voor het aanrecht neuriënd de ingrediënten bij elkaar te gieten.
"Je hoeft niks voor mij te maken, salade is niet echt mij ding", zei Ash enkele seconden daarna.
Afbeelding

Ze had wel niet echt geluisterd. Ze kon eten klaarmaken, wat Ash al erg verwonderde, maar hoeveelheden inschatten was daarentegen niet echt haar specialiteit.
Met als resultaat dat Ash al snel op een herfstsalade-dieet stond, want dat was ook het enige wat ze kon maken.
Afbeelding

De rest van de avond verliep rustig. Hoewel Ash er niet zoveel zin in had, wou Alice dolgraag een sneeuwman maken in de verse laag sneeuw die er die dag was bijgekomen,
haar enthousiasme over het sneeuwman-maken werkte erg aanstekelijk en ze stonden dan, om 6 uur 's avonds, buiten een sneeuwman te maken.
Afbeelding

Achter een uurtje was hij klaar, en trots noemde Alice hem 'Harry de sneeuwman', toen ze dat zei begon Ash oprecht haar mentale leeftidj in twijfel te trekken
en stiekem wou hij gewoon lui voor de tv hangen, maar dat kon hij Alice niet aandoen toen ze ook nog eens een sneeuwballengevecht wou houden...
Ze leek echt gelukkig bij hem bedacht hij zich, en hij begon zich langzaam verantwoordelijk voor haar te voelen, alsof ze een klein zusje was.
Afbeelding

Toen gebeurde er iets vreemd. Ze veranderden allebei tegelijk, alsof het een bevel was, plots terug in een mens.
Afbeelding

Alice keek lief naar hem, bijna bewonderend, en er leek een traantje over haar wang te rollen.
"Bedankt Ash", zei ze tegen hem, volwassen klinkende woorden waarbij hij zich ongemakkelijk voelde.
Ze keek hem zo bewonderend, maar ook verdrietig aan...
Haar onschuldige, lieve gezichtje zat de hele tijd naar haar te staren...Ash probeerde de andere kant op te kijken, maar kon het niet.
Hij kon alleen maar naar haar kijken, in de hoop aan haar gezichtsuitdrukking iets te zien wat een van zijn vragen over haar zou kunnen beantwoorden...Maar hij zag werkelijk niks.
Hij had die vergelijking met de lege, stille zee goed gemaakt. Dit meisje was een pop, een robot, een levensloos wezen zonder verleden en eenzijdige gevoelens.
En toch raakte ze hem zo diep.
Afbeelding
Afbeelding

Toen liep ze plots dichter naar hem toe en ze sloeg haar armen om hem heen."Echt waar, bedankt", fluisterde ze in zijn oor.
Ash wist helemaal niet wat hij moest doen en stond er verstijfd bij terwijl hij de warme adem van Alice in zijn nek voelde.
"G-graag gedaan", fluisterde hij stotterend terug, en sloeg zijn armen nu ook om haar, om haar graatmagere lijf.
Afbeelding

Ze liet Ash los en liep toen heupwiegend naar binnen.
Ash bleef staan waar hij stond en keek verward en nadenkend rond. Hij wist niks van haar, niet eens haar leeftijd,
en toch voelde hij zich zo verantwoordelijk voor haar en was hij al sinds de eerste keer hij haar zag geobsedeerd door het vreemde,
groenharige meisje.
Wie was ze in hemelsnaam? Waar kwam ze vandaan?
Afbeelding

Dit was hoofdstuk 5!

Opmerkingen van het geniaal brein achter dit verhaal:

- Zoals ik al zei ging het schrijven nogal moeizaam...Ik heb hier ene halve week aan zitten schrijven.(meestal is het 1-2 namiddagen)

- Serieus, ik weet evenveel als Ash xD

- Ik heb het laatste kwart van dit hoofdstuk(en dus ook dit) met één vinger geschreven :sweatdrop

Vorig hoofdstuk
Volgend hoofdstuk

Laatst gewijzigd door gitte2001 op zo 17 mei 2015, 17:11, 1 keer totaal gewijzigd.

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: The story of a family - Gen.1: Ash Night - H5.

Dromen

De volgende ochtend stond hij vroeg op, het was nog maar 's middags en hij was ergens om 7 uur 's ochtends in bed gekropen,
maar hij kon niet slapen met de gedachte dat er een wildvreemd, groenharig meisje in een slaapzak naast zijn bed lag.
Hij kroop uit zijn bed en liep naar de andere kant ervan, en keek naar haar. Daar lag ze, te slapen...Zo onschuldig als het maar kan zijn.

Hij duwde met zijn voet enkele keren tegen haar hoofd, geen reactie...Zij kon dus wel goed slapen.
Afbeelding

Hij zette een voet uit zijn kamer dat werd gevolgd door een diepe zucht...Hij moest gaan werken, bedacht hij zich, en dat over een uur,
terwijl hij aan Alice had belooft met haar de stad te verkennen,
en dan nog kon hij haar hier toch niet alleen laten? Niet wetend wat te doen keek hij vermoeid naar het bord stinkende, slechte salade dat ze niet eens had opgeruimd.
Geïrriteerd dacht hij eraan dat hij nu toch echt wel naar zijn werk moest vertrekken en vooraleer hij dat deed pakte hij nog snel een tas koffie
en trok hij snel zijn werkkleding aan.
Afbeelding

Rond 4 uur 's middags was Alice ook wakker en vrijwel meteen begon ze Ash' naam te roepen, maar verbaasd stopte ze daarmee toen ze merkte dat haar beschermer niet thuis was.
Op haar hoede bleef ze stilstaan in het midden van de woonkamer om enkele woorden bij elkaar te rapen. "Waar is hij?" zei ze bijna geluidloos.
Zenuwachtig begon ze rond te kijken, probeerde ze uit het raam te kijken, maar verzette ze geen voet.
"Ik moet hier blijven", zei ze met een bibberende stem."Hier blijven"
Toen rook ze plots iets.
Afbeelding

Het was het bord salade.
Terwijl ze even terug wat minder bang was om het feit dat ze helemaal alleen was, ging ze er op af om het op te ruimen.
Afbeelding
Afbeelding

Daarna pakte ze 2 sneden brood en de pot choco en maakte ze een boterham met choco voor haarzelf, alhoewel zijzelf niet wist dat het choco noemde.
"Best lekker, dat bruin spul", zei ze luid smakkend tegen haarzelf toen ze al wat kalmer was en met veel zin at ze niet 1, 2, maar 5 boterhammen met choco.
Iets lekkers als dat had ze nog nooit gegeten.
Afbeelding

Maar het genot van de simpele boterhammen die ze even had lieten haar haar angst en verdriet niet vergeten, want zonder Ash wist ze helemaal niet wat ze moest doen.
Het enigste waar ze nog in slaagde, was in de zetel gaan zitten en onderzoeken hoe dat glazen scherm werkte...Maar zelfs dat lukte niet.
De gedachte dat ze terug alleen was, er niemand was die haar beschermde en die lieve Ash plots weg was maakte haar alleen maar zenuwachtig en doodsbang,
Plots zag ze hem voor haar, haar beschermer, haar soortgenoot die haar midden in de nacht was komen opzoeken. Wie was hij en waarom had hij dat gedaan? Ze had geen idee.
Iedereen had haar in de steek gelaten in het verleden, waarom zou hij haar helpen?
Waarom?
Met een gezicht nat van de tranen probeerde ze de beelden voor haar te pakken, de herinneringen, de weinige herinneringen die ze had.
Afbeelding

Toen viel ze neer en begon ze te slapen.
Afbeelding

Voor haar zag ze vaag iemand, een man, alleen al aan zijn gezicht kon ze zien dat hij sterk was en hij keek haar boos aan.
Goed kon ze hem niet zien, het was een vaag, onscherp beeld. Maar toch had ze het gevoel dat ze hem kende...
"Waar is ze?" klonk het plots.

In the grey mountains, so far from here...
Afbeelding

Even later kwam Ash, als weerwolf, thuis en hij zag meteen het magere, groenharige meisje liggen.
Hij vervloekte het zichzelf dat hij niks had laten weten, maar had hij dan moeten wachten tot ze wakker was?
Zacht riep hij:"Ik ben thuis." en hij wandelde naar haar toe.
Afbeelding

Alice werd meteen wakker, ze bleek niet zo diep te slapen, en liep met een beteuterd gezicht naar Ash toe.
"Waar was je?" vroeg ze met haar piepstemmetje.
Ash schrok van die vraag, hoewel hij het had verwacht. Had ze hier de hele avond op hem zitten wachten?
"Ik was gaan werken", antwoordde hij."Waarom?" vroeg ze verdrietig terug."Waarom liet je me alleen?"
Afbeelding

Ash schrok van die vraag."S-sorry Alice, ik was gaan werken..." het meisje keek hem vanop 2 meter afstand emotieloos aan.
"Ik had je iets willen laten weten, maar wist niet hoe. Maar ik heb morgen vrijaf, misschien kunnen we dan iets doen."
Nog steeds keek ze hem emotieloos aan, Ash zuchtte en ging naar de keuken om iets te eten.
"Laat me nu eten en slapen", zei hij nog.
Afbeelding
Afbeelding

En ze bleef staan, in gedachten verzonken en herinnerde zich het zinnetje uit haar droom.
Deep in the grey mountains, so far from here...
"Ash", zei ze en ze zong het zinnetje: precies zoals ze het had gehoord."Wat is er daarmee?" vroeg Ash verbaasd, terwijl hij intussen zijn bord leeg at.
Ze zong het nog eens. "In the grey mountains, so far from here..."
Deze keer herkende hij het. "Dat komt uit een liedje. Mijn vader, een volbloed weerwolf, zong het vroeger soms. Waarom vraag je het?"
Ze twijfelde of ze zou iets zou zeggen over het beeld van de man in haar droom, maar besefte dat ze het misschien beter niet deed.
In de plaats daarvan mompelde ze iets vaags, en ging toen naar de slaapkamer...Om terug te gaan slapen.
Afbeelding
Afbeelding

Maar de nacht die daar op volgde verliep niet geheel rusteloos.
Weer zag ze de man in haar dromen: enkel waren de beelden nu scherper en kleuriger, maar nog steeds erg vaag en het gemengde gevoel van dat ze hem kende,
maar tegelijk ook niet bleef.
Zijn haar had een vreemde kleur, ongeveer dezelfde kleur als zij zelf: enkel was het niet krullend meer dik en stug. Zijn ogen kon ze niet zien.
Verder was zijn hoeveelheid spieren opvallend: hij was niet lang, maar wel erg gespierd dat dat compenseerde en zijn kleren waren gescheurd.
Maar verder was het donker, het enigste buiten hem wat ze zag was waren enkele vage silhouetten van bomen en een vreemde, rode ondergrond.
Plots zag ze hoe de man stopte met wandelen en zich bukte: het beeld was nog scherper en ze zag allerlei oranje flitsen om hem heen.
Afbeelding
Afbeelding

Ze murmelde iets in haar slaap en woelde in haar slaapzak, met als gevolg van wat ze nu voor zich zag.
De man was een weerwolf en hij had felle, goudkleurige ogen en Pistachegroen haar. Net als zij...

Wild rende hij door het bos, het leek of hij voor iets of iemand op de vlucht was, en gromde hij naar alles wat beweegde: wat erg weinig was want er waren in dit bos geen dieren...
Afbeelding

There lives a werewolf, nobody knows his name...
Toen stond hij stil en bespeurde hij de wijde omgeving.
"Wie is daar?" gromde hij kwaad terwijl hij zachtjes over de grijsrode grond sloop.
Geen reactie. Langzaam trippelde hij ondanks zijn postuur sierlijk van boom naar boom en bleef daar staan, terwijl hij het hele bos grondig onderzocht.
Afbeelding

Na het heen en weer geloop van boom tot boom was in een een beetje open plek beland waar hij strak rond zich heen keek en zijn ogen van links naar rechts versprongen.
"Ik weet dat je hier bent,"klonk het,"A/..."
Toen niks meer, en Alice werd na deze verwarrende nacht terug wakker.
Afbeelding

De volgende ochtend - of al middag - vond Ash, die een pak beter had geslapen dan de vorige nacht, haar in weerwolfsvorm terug terwijl ze gulzig een kom cornflakes op at.
"Eh, Alice, gaat het wel met je?" vroeg die bezorgd wanneer hij zijn logé zo woest zag. Met haar mond vol grommend antwoordde ze:"Ga weg."
en stond toen op, pakte haar kommetje, en liep humeurig naar de wasbak. Intussen had Ash zelf ook al iets gepakt om te eten.
Afbeelding
Afbeelding

Terwijl Ash at hoorde hij op de achtergrond hoe Alice terug naar een mens veranderde. Hij schonk er geen aandacht aan, het was doodnormaal,
maar aan wat hij daarná zag schonk hij wel aandacht.
Hij kon zijn ogen niet geloven: haar gescheurde, kapotte kleren waren verdwenen
en vervangen door een schattig roos jurkje - hij vond het vreselijk, maar het stond haar wel - haar haar was geborsteld, gewassen
en opgestoken met een lichtroze lint die voor een mooie strik zorgde en er 2 elfenoortjes die hij nog niet eerder had gezien duidelijk waren...
"Hallo, Ash", zei ze stil en bijna toonloos toen ze hem aankeek.
Afbeelding

Ash liep zowel in positieve als negatieve zin compleet verrast naar haar toe en bekeek het nog steeds graatmagere meisje aandachtig.
"Hoe kom je aan die kleren? Toch niet gestolen? " zei hij uiteindelijk kwaad en besefte toen dat die vraag misschien wel wat beschuldigend klonk
en keek haar met licht medelijden aan.
"Nee, van die papiertjes en rondjes uit je portemonnee gepakt!" riep ze vol trots uit en glimlachte naar Ash die recht voor haar stond
en toch wat twijfelde aan de vastberaden woorden van Alice. Maar goed, nu liep ze er tenminste deftig bij en als ze haar hadden gezien had ze hier nu niet gestaan.
"Oké dan...Ik weet dat je al vaker op deze vraag geantwoorde hebt, maar weet je echt niks meer van vroeger?"
Afbeelding
Afbeelding

Alice wist niet wat ze moest zeggen. Eigenlijk niet, maar die dromen...Moest ze die vertellen...?
"Nee", zei ze kortaf en maakte toen aanstalten om ergens neer te gaan zitten, maar Ash hield haar tegen.
"Jawel, vertel het me," zei hij geruststellend,"Ik heb vannacht gezien en gehoord hoe onrustig je sliep, de zin uit dat liedje, waar heb je het gehoord?"
Ze keek emotieloos naar Ash en toen naar de vloer en toen terug naar Ash, maar ze zei niks. Ze neuriede het liedje.
In de deep grey mountains, so far from here...
There lives a werewolf nobody knows his name...

"He's so strong, so brave, but so alone...His eyes are gold and his hair is greeeen..." vulde hij aan.
"Groen haar, pistachegroen. Net als jij. Je hoeft me niks wijs te maken, ik ken dat liedje en ik weet dat jij ergens mee zit."
Afbeelding
Afbeelding

Als op commando stopte ze met neuriën en bleef ze hem emotieloos aanstaren, Ash werd er gek van.
Zo bleven de 2 nog enkele minuten voor elkaar staan, nieuwsgierig, maar tegelijk ook ongeduldig elkaars antwoorden afwachtend.
"Ik weet het niet, ik weet niet wat ik hier doe en wie ik ben. Wie ben jij? Waarom help je me? Niemand helpt mij, niemand." stamelde ze in één adem.
Toen zuchtte ze.
"Ik ben Alice Pistache, ik ben 28 jaar oud en ik ben een weerwolf. Dat is alles. Ik weet dat je wilt weten wie ik ben maar meer weet ik niet, blijf gewoon bij me.
Bescherm me, bescherm me voor de mensen die me ruim 26 jaar geleden in dat huis hebben opgesloten en hoogstens 1 keer per maand op bezoek kwamen
om even met me te praten en me iets te geven wat ik aan kan trekken, tot 7 jaar geleden."
Toen was het terug stil.
Afbeelding

Ash wist niet wat hij terug moest zeggen, en deed dat ook niet. Voor een deel omdat hij niet kon, omdat Alice hem plots vastgreep en haar lippen tegen de zijne duwde.
Hij wist niet wat hem overkwam: zonder het te beseffen werd hij gezoend door een wildvreemd meisje. Normaal gezien zou hij dat niet zo erg vinden,
maar dit was nu eens een geval apart en ontsnappen kon hij niet.

Alice wist niet wat ze deed, het was dom en impulsief maar toch voelde het alsof ze het juiste deed.
Zo zal hij me niet in de steek laten dacht ze de hele tijd, zonder te beseffen dat dit ook een erg negatief resultaat kon opleveren.
Afbeelding

Gelukkig voor haar bleek Ash het uiteindelijk niet erg te vinden, hij genoot van haar smalle vingers die door zijn donkerblonde haar gleden,
haar lippen smaakten als aardbeien en hoewel ze waarschijnlijk geen enkele ervaring had,
kon ze goed zoenen.
Hoewel het vreemd bleef: hij kende haar amper, maar na alle woorden die er uit haar mond waren gekomen...
Hij beschermde haar. Dat was zijn taak: voor wie wist hij niet, maar hij moest haar beschermen en dat ging niet lukken als ze boos op elkaar waren.

Alice wist niet wat haar overkwam, hoewel ze het had gehoopt was dit niet wat ze had verwacht...Er hield godverdomme iemand van haar,
ze was naïef genoeg om dat te denken.
Afbeelding

Zonder verder nog na te denken strompelden ze de slaapkamer binnen en lieten ze zich op Ash' zachte bed vallen.
"Eindelijk van die oude slaapzak verlost", fluisterde Alice giechelend in Ash zijn oor,
die haar opving en voorzichtig kuste, bang om haar pijn te doen.
Afbeelding
Afbeelding

Dit was het.

Opmerkingen van het geniaal brein achter dit verhaal:

- Voor een 14-jarige die nog nooit heeft gezoend, of een vriendje heeft gehad, of zelfs nog nooit verliefd is geweest is romantisch gedoe schrijven verdomd moeilijk, vergeef me dat laatste stukje :sweatdrop

-
"Ik weet dat je hier bent,"klonk het,"A/..."
A? A wat? Wie of wat is of betekend A?

- Ik ben - als ze er krijgen - nu al nieuwsgierig hoe kindjes van hen er gaan uitzien 8) het worden alvast weerwolfjes.(Serieus, echt waar? :scared )

Vorig hoofdstuk
Volgend hoofdstuk

Laatst gewijzigd door gitte2001 op ma 25 mei 2015, 20:07, 1 keer totaal gewijzigd.

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: The story of a family - Gen.1: Ash Night - H6.

1, 2, 3!

De ene nacht bleef bij een. Zodra ze wakker waren geworden, had Ash Alice duidelijk gemaakt dat het niks tussen hen kon worden,
vooral omdat hij zich simpelweg schuldig voelde. Ookal was ze ongeveer even oud als hem, hij voelde zich als een grote broer voor haar: vooral door haar kwetsbaarheid,
maar tegelijk ook vrolijkheid die er was.

Dat 2e kwam gelukkig al snel terug boven. Ash had om haar bezig te houden een schildersezel gekocht waar ze zich maar al te graag mee bezig hield,
ze leek alles al vergeten.
En zo werd alles terug normaal: Ash ging gewoon elke dag naar zijn werk, terwijl Alice thuis op haar gemak het ene na het andere doek volkladderde met olieverf.
Ondertussen praatten de 2e amper tegen elkaar.
Afbeelding

Maar Ash besefte dat Alice ook wel eens weg wou van tussen die 4 muren, Ash ging zelden met haar de stad in omdat hij bang was voor vragen,
ze had niks van papieren en haar haar was en bleef groen...

Daarom ging hij vooral 's nachts met haar op stap. Niet naar een kroeg of nachtclub, nee. Naar het strand.
Het was volop aan het sneeuwen en zodra Alice buiten was probeerde ze met haar mond sneeuwvlokjes op te vangen, ze leek dolgelukkig met het voorstel.
Hijzelf vroeg zich af wat ze op het strand eigenlijk zouden doen terwijl er bijna een halve meter sneeuw lag.
Afbeelding

Als ze op het strand aangekomen waren trok Alice meteen haar jas, broek en laarzen uit en zag Ash een schouwspel van een bleek, groenharig, mager meisje
dat bij - 15°C vrolijk de zee inrende. ("Heeft ze nu een bikini onder die jas aan...?")

...En hem met zich meetrok, meteen besefte hij dat het misschien beter was dat hij haar haar zin gaf en net zoals haar het ijskoude water insprong.
Dat deed hij. "Het is ijskoud", zei hij bibberend tegen Alice die als een zeemeermin in het water zwom.
Toen stopte ze abrupt met zwemmen en wees ze Ash op de indrukwekkende brug die de stad met een eiland verbond.
"Kijk, al die lichtjes," zei ze met een piepstemmetje,"Ik herinner me alleen maar grijs en donker."
Ash had haar nog nooit iets zo somber horen zeggen.
Afbeelding
Afbeelding

Plots trok Alice Ash mee meer het ondiepe in en ze begon hem helemaal nat te spetteren.
"Hou op!" Riep hij. "Het is ijskoud!"

Maar het enige dat hij kreeg als antwoord was gegiechel, dat gegiechel werd na een halve minuut vervangen door luidruchtig geschreeuw.
"Ik hou van de kou!" riep ze luid. Ash kreeg een handvol water over zich heen en viel bijna neer op de grond.
Alice reikte haar hand nog snel naar hem toe waardoor de val licht werd gebroken en hij snel terug kon rechtstaan,
en toen kwamen er snel nog wat spetters bijna bevroren zeewater aan, van beide kanten.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Zo bleef het nog een tijdje doorgaan en alles werd vergeten: de kille, stille sfeer van de laatste dagen,
Alice's mysterieuze verleden waar niemand iets van weet en de vragen waar beiden mee zaten.
Ondertussen was het al 5 uur 's ochtends en de zon kwam al bijna op. Ash en Alice stonden recht tegenover elkaar en keken elkaar verliefd aan.

En toen gebeurde het, opnieuw: Alice sloeg haar armen stevig om Ash heen en drukte hem tegen haar aan.
Ash wist niet wat hij moest doen, of zeggen, hij wist niet eens wat hij moest denken. Hij was toch duidelijk geweest?
Onwetend liet hij zich door haar kussen, tot ze ergens halverwege de zee waren gestrompeld.
Afbeelding

De reflectie van de opkomende zon werd langzaam duidelijk in het golvende zeewater en ze stonden terug op het strand.
"Ik hou van je", zei Alice vluchtig tegen Ash."En euhm, ik euhm... Bnzwngr."
Ash herkende die medeklinkers, en dacht een fractie van een seconde met verdriet terug aan wat Ariane hem bijna 8 jaar geleden had geflikt.
Ze zal toch niet...?
"Eh, zag dat nog eens?" zei hij. Alice herhaalde haar woorden, nu klaar en duidelijk:"Ik ben zwanger"

Hij had gelijk. Van schrik deinsde hij achteruit en hij keek verward de andere kant op. Hij kon alleen maar aan Damon,
zijn over enkele maanden niet meer enigste maar gewoon oudste kind, denken...Dit wou hij niet.
Afbeelding
Afbeelding

Met de verontwaardigde blik die hij haar had geschonken wist Alice genoeg. Ze was officieel voor de 2e keer in nog geen week door hem afgewezen,
haar redder, haar beschermer. Teleurgesteld en misselijk trok ze haar kleren terug aan en ging ze naar huis. Alhoewel, écht haar (t)huis was het niet. Dat had ze niet.
Afbeelding

Ash was haar meteen gevolgd en kwam enkele minuten later, toen Alice al terug voor haar schidersezel stond, ook thuis.
"Sorry, Alice, het was echt niet mijn bedoeling/..." hij werd abrupt door Alice onderbroken.
"Ik verdien wel wat geld met het schilderen zolang ik zwanger ben en zodra de baby is geboren verhuis ik en dan ben je van me af."
Al het 2e kind dat hij nooit gaat zien.
Afbeelding
Afbeelding

"Alice, ik wil je echt niet kwijt. En...Ons kindje. Ik hou echt van je, maar...Vanwaar kom je? Hoe komt het dat je zolang in dat huisje zat?
Het ene moment ben ik dolverliefd op jou, en je permanente vrolijkheid. Maar dan, al die vragen...En de angst om je te kwetsen."
Geen reactie. Trots met haar rug naar hem toegekeerd, schilderde ze verder en verder. "Ga weg", zei ze alleen maar.
"Alice, luisterde je wel?"

Het antwoord daarop was nee, kwaad duwde ze hem weg. Het was overduidelijk. Verdrietig liep Ash de slaapkamer in...
Afbeelding
Afbeelding

Zodra ze zeker was dat hij haar niet meer kon horen barste ze in tranen uit. "Iedereen wilt me weg, iedereen. Wat ik vroeger heb gedaan is gewoon onvergeeflijk."
Duizenden dingen gingen door haar heen. Hoe langer ze hier was, bij Ash, hoe meer ze zich herinnerde: of dacht te herinneren. Alles was vaag en onduidelijk,
maar ze had iets vreselijks gedaan. Zoveel was duidelijk. Elke keer dat ze zich probeerde te herinneren wat, vervloekte ze zichzelf...Het lukte niet.
Maar ze wilde het gewoon weten. Ze wilde alles wat ze wist zo luid duidelijk van het dak van het hoogste gebouw van de planeet schreeuwen,
maar het lukte niet. Ze kon het niet. Ze kon niks. Helemaal niks.
Afbeelding

Maanden gingen voorbij. De winter kwam op z'n eind en het werd buiten warmer, maar in huis leek de sfeer alleen maar killer en slechter te worden.
Ash zat met een groot schuldgevoel en kon zichzelf wel doden,
Maar het feit dat hij binnenkort voor een baby zou moeten zorgen gaf hem de moed vol te houden en elke dag weer diezelfde routine van eten - werken - eten - slapen te hebben.
Hij zou voor dat baby'tje moeten zorgen, dat was overduidelijk.
Alice was emotioneel, labiel, gek en ze zat hele dagen ijs te eten en in haar badpak naar domme kinderprogramma's te kijken tot ze uiteindelijk in slaap viel,
wat zéér af en toe werd afgewisseld met wat geschilder.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Ze praatten nooit tegen elkaar, hoogstens een 'dag' of 'het eten is klaar', wat Ash altijd moest klaarmaken waardoor Alice op een soort diepvriespizza-dieet stond,
niet echt gezond dus. Ze was helemaal verzonken in haar eigen wereldje en meer naar het einde van haar zwangerschap werd te tv permanent vervangen door de schildersezel.
Waar ze, volgens Ash dan, verschrikkelijk lelijke dingen opschilderde...Ze deed het graag, maar talent had ze niet.
Daarbovenop was ze ook nog eens verschrikkelijk lang aan één 'kunstwerk' van haar bezig.
Al snel was dat voordien nog graatmagere meisje veranderd in een bollebuik en geraakte ze amper nog de deur door.
Afbeelding
Afbeelding

En toen was het moment aangebroken. Het was ergens begin augustus, wat niet te zien was aan het weer.
Alice was rustig haar bed aan het opmaken ( Alice mocht in het bed slapen en Ash had die versleten slaapzak weer bovengehaald voor zichzelf)
tot Ash plots binnenkwam.
Afbeelding

"Een bed opmaken? In jouw toestand? Die baby kan er elk moment uit willen, laat mij dat doen", zei hij, en dat waren de eerste volledige zin in ruim 5 maanden.
Maar hij had het te laat gezegd, plots greep Alice naar haar buik en viel ze tegen de muur. "Ik zei het toch." zuchtte hij en hielp haar terug recht.
Afbeelding

De weeën bleven maar komen en zowel Ash als Alice wisten niet wat ze moesten doen, ze waren er totaal niet op voorbereid
en naar het ziekenhuis gaan zou te lang duren.
Uiteindelijk koos Alice ervoor thuis te bevallen, in de buitenlucht om precies te zijn.
En toen begon het, voor ze het wist kwamen er niet één, twee, maar drie baby's uit haar: 2 meisjes en een jongen.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Daar stond ze dan, met 3 baby's in haar dunne armen. Verdwaasd ging ze terug naar binnen, deed snel terug andere kleren aan
(die zwangerschapskleding was wat te ruim) en legde 2 van haar kinderen even ergens anders - op de grond - neer, haar armen deden pijn van het gewicht.
Ash rende meteen naar haar toe en pakte trots zijn zoontje op."Nu heb ik al 4 kinderen", zuchtte Ash zijn zoontje knuffelend.

Alice bleef even haperen bij die woorden. "4?" herhaalde ze verbaasd.
Ash zag meteen de fout in van zijn ogen woorden. "Euhm...3 bedoel ik. Ik missprak me even."
Afbeelding
Afbeelding

Maar hij kon er niet aan ontkomen, Alice had hem vastberaden '4' horen zeggen. "Waar is dat 4e kidn van je dan?" vroeg ze ontstemd.
Ash zuchtte diep en raapte snel een zin bij elkaar. "Alice, volgens mij moeten wij elkaar heel wat dingen vertellen. Dingen die onze relatie misschien wat vergemakkelijken."
Alice knikte. Hij had gelijk.
Afbeelding

Na ze de zetels hadden ogeschoven en 3 goedkope, uitklapbare wiegjes in de woonkamer hadden geparkeerd gingen ze gaan zitten.
"Waar moet ik beginnen...", zuchtte Ash.
"Ruim 8 jaar geleden, toen ik hier juist woonde, ontmoette ik een vrouw. Een vampier. Haar naam was Ariane. Iedereen waarschuwde me:
ze zeiden dat ze wreed en gevoelloos was, maar ik was een impulsieve 20-jarige jongen die natuurlijk meteen voor haar charmes viel.
En van het een kwam het ander...Toen we elkaar al een tijdje kenden, verdween ze plots."
Afbeelding

Alice luisterde aandachtig. Die naam, Ariane...Waar had ze het nog gehoord? Ergens, maar ze kon er geen touw aanknopen. "Ga verder" zei ze.
"Ik ging op zoek naar haar, en ik moet toegeven: ze hadden gelijk, al de mensen die me hadden gewaarschuwd.
De laatste keer dat ik haar zag, was ze zwanger. En ze zei zonder enige twijfel dat ze het ging laten weglaten. Ik heb nooit meer iets van haar gehoord...
Even voor ik jou ontmoette zei een collega me dat ze haar had gezien, met een ondertussen 8-jarig jongetje.
Hij leek sprekend op mij zei hij, hij was ook een weerwolf. Enkel had hij het pikzwarte haar van zijn moeder. Hij heet Damon Talon."

Eigenlijk had Alice niet echt geluisterd. Die naam, Ariane, bleef in haar hoofd zitten. Het gefrustreerde gevoel van iets weten, maar tegelijkertijd ook niet weten, kwam boven...
Afbeelding
Afbeelding

Ze werd plots wakker geschud."En, moet jij nog iets vertellen?" vroeg Ash aan haar.
Alice keek hem met grote ogen aan. Wat moest ze hem vertellen? Moest ze vertellen over wat er allemaal in haar omging?
"Ehhh...Eigenlijk niet." twijfelde ze. Ash keek haar ongelovig aan."Zeg maar, kom op, we hebben kinderen samen, je kan nu toch wel wat dingen vertellen."
Afbeelding

Alice begon te blozen."Ik weet gewoon niet of het wel van belang is", zei ze. Ash keek haar verontwaardigd aan.
"Jij bent echt mooi, weet je dat?" zei hij lief tegen haar, en Alice begon nog meer te blozen."En belangrijk of onbelangrijk, ik wil het weten."

Het gelukzalige blozen was gestopt. "Maar ik weet niet waar ik moet beginnen!" bromde ze.
"Dat weet je wel", plaagde Ash. "Kom op, je kunt me echt vertrouwen. En wat moeten die 3 kleine spruiten daar wel niet van ons denken als we nu al ruzie maken!?"
"Goed dan", zei ze ten slotte en dat werd vervolgd door een lange, diepe zucht.
Afbeelding
Afbeelding

"Weet je nog die keer dat ik je iets vroeg over dat liedje?" vroeg ze om te beginnen aan Ash, die knikte en het begon te zingen.
"Hou maar op, hou maar op", zei ze en ze vertelde verder. Ze vertelde dat ze het liedje had gehoord in een droom, de eerste 2 zinnen dan toch.
Toen ze het hoorde zag ze voor zich vage beelden van een man, of een weerwolf, die door een grijs, donker bos liep met een rode bodem.
De man leek op de man in het liedje: hij had goudkleurige ogen en pistachegroen haar...Net als haar.
"Waarom heb je het nooit verteld?" vroeg hij na afloop. Alice begon te jammeren."Ik was bang dat je het raar zou vinden, en ik was bang voor de reactie.
Ash, ik ken die weerwolf van ergens. Die weerwolf uit het liedje, wanneer leefde hij?"
Afbeelding
Afbeelding

"Geen idee. Mijn vader kende het van zijn vader, en die weer van zijn vader. Toch al zeker zo'n 80 jaar geleden denk ik.
Maar dat maakt weinig uit, weerwolven leven gemiddeld ruim 30 jaar langer als mensen, en er zijn uitzonderingen bekend.
Aangezien jij bijna 29 bent, en hij misschien zo'n uitzondering was en toen gewoon nog jong, kan je hem gekend hebben.
Misschien leeft hij zelfs nog.
Maar je moet weten dat het een legende is, waarschijnlijk is het puur toeval."
Maar zowel Alice als Ash beseften dat het niet zo was. Die man, die weerwolf, die was echt. En Alice, die heeft hem gekend.
Afbeelding

Zowel Ash als Alice dachten na. Juist toen Ash op het punt stond recht te staan en een van zijn dochtertjes, die zo luid als mogelijk in haar wiegje lag te krijsen,
te troosten zei Alice iets. "Wacht, ik...In die droom, er werden dingen gezegd. Er werd gevraagd waar iemand was. Iemand.
En ook leek het of er even een naam werd gezegd, een naam die begon met een A."

Ash moest het even laten bezinken. Naam met een...A? Hij kende 3 mensen wiens naam met een A begint: zijn eigen naam, Alice en Ariane.
"Misschien Ariane...", sprak hij. Alice was helemaal aan de grond, euhm, zetel genageld. "Ariane...Zwart haar...Vampier...
Zij had me er opgesloten. Zij had me er in het begin nog bezocht, daarna niet meer. Zij had me elke vorm van ontwikkeling ontzegt."

"Hier is iets aan de hand, en ik wil weten wat", zei Ash."Ik ook", zei Alice,"en ik wil hier weg, weg uit de stad."
Afbeelding
Afbeelding

"Het is hier toch veel te klein met ons vijven", vertelde Ash. En daarmee was het besloten: weg uit Bridgeport.
Naar een stad waar ze een leven op konden bouwen, waar, wie en/of wat het ook mag zijn, hen niet kan vinden.
"Een van de baby's huilt, ik ga even kijken wat er is", zei Alice om de stilte te onderbreken."Oké", volgde er.
Afbeelding
Afbeelding


Opmerkingen van het geniaal brein achter dit verhaal:

- De baby's noemen: Nr. 1, Nr. 2 en Nr. 3 (H)

- (Ook over de baby's) in een bepaald stukje zie je dat Ash het jongetje - de donkerste baby - oppakt. Ik heb ontdekt dat dit babyjongetje een exacte kopie is van papa en, ik bedoel...Nee. En per toeval was één van de meisjes een lelijk meisje en een iets minder lelijk jongetje, dus ik heb ze van geslacht gewisseld! Bij een meisje valt de gelijkenis met papa minder op (A) het resultaat daarvan is wel dat het jongetje nu minder donker is. (Tot nu toe de enigste verschillen tussen de baby's) de 3e baby is trouwens een erg knap meisje. Lijkt op mama.
(Ze zijn allebei zowel mannelijk als vrouwelijk niet lelijk, Ash en Alice, maar Nr. 1(eerst meisje, nu jongetje) had gewoon de verkeerde combinatie)

- Dan heb ik een naar mijn gevoel kort hoofdstuk geschreven, heeft het alsnog 2521 woorden :cursing

- I've a poll for you!

Vorig hoofdstuk
Volgend hoofdstuk

Laatst gewijzigd door gitte2001 op zo 21 jun 2015, 20:16, 1 keer totaal gewijzigd.

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: The story of a family - Gen.1: Ash Night - H7.

Hoofdstuk 8: Nieuw thuis

Het was een moeilijke beslissing naar waar ze zouden gaan. Ash wou naar een of ander tropisch paradijs waar hij hele dagen niks zou moeten doen,
maar daarmee vergat hij dat hij nu wel 3 kinderen had en het precies daarom was dat ze zouden verhuizen. Verder zag Alice het helemaal niet zitten, die factor 80 zou nodig hebben in de zon: groen haar is nog slechter in dat geval dan felrood...En ze hield gewoon van de sneeuw.

Na 2 dagen vol met discussies, vielen hun ogen op een schattig, muntgroen huisje in Appaloosa Plains, dat ook niet al te ver bleek te liggen.
En toen was de keuze snel gemaakt: Appaloosa Plains was een schattig, klein dorpje met gemiddelde temperaturen (maar veel regen) en veel dieren en kinderen.
Geen slechte plek voor de drieling dus! En 2 dagen na hun beslissing om te verhuizen gingen ze er al naartoe.
Afbeelding


Het bleek er niet slecht te zijn.
Ash kon daar zijn oude job als podiumknecht meteen weer oppakken,
waarvan hij twijfelde of hij het écht zo goed vond en hij zat hele dagen achter de computer om over te werken in de hoop gepromoveerd te worden
en Alice' humeur werd met de dag beter.

Ook de drieling maakte het goed, ze groeiden snel en toen ze er een tijdje woonden begonnen ze haartjes op hun hoofd te krijgen en kropen ze vrolijk rond.
Afbeelding
Afbeelding

Ze waren totaal verschillend. Ze kregen de namen Briseis, Aodh en - in een melige bui - Daray, Iers voor donker,
die de donkerdere huid van haar vader had geërfd maar Alice's lichtgroene haar.
Door die combinatie viel Daray op en was ze erg schattig, die schattigheid gebruikte ze maar al te graag om, tot hun grootste ergernis,
haar ouders te manipuleren en ze vaak en veel mogelijk aandacht te krijgen...Wat haar makkelijk lukte.
Ash en Alice waren dan ook dolgelukkig op de zeldzame momenten dat Daray eventjes zoet was en ze hun aandacht op hun andere 2 miniwolfjes of elkaar konden richten.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Aodh, bijvoorbeeld. Die naast Ash de enigste 'man' in huis was...Waar je nu nog niet veel kon van merken.
Ash en Alice bleven de hele tijd in zijn buurt en zorgden ervoor dat hij zich bezig kon houden - liefst ergens waar hij niet weg kon - omdat het ventje anders zichzelf zou bezeren.
Ash en Alice waren het erover eens dat Aodh de meest ongecontroleerd weerwolfje ooit was. Wat Alice eigenlijk een beetje bezorgd over hem maakte,
en alle overige tijd stak ze dan ook in het verwennen van haar zoontje.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

En dan was er Briseis, hoewel ze bijna een halfuur jonger was dan haar broertje en zusje bleek ze al snel de zelfstandigste van de drie.
Ze was soms wat afwezig en wist niet helemaal waar ze nu precies mee bezig was,
maar ze kon - in tegenstelling tot Aodh en Daray - zichzelf urenlang entertainen met niet meer dan een simpel poppenhuis.

Niet dat het haar iets kon schelen, een poppenhuis en wat knuffeldieren waren leuk. Ze was ook gewoon nog te jong om er verder over na te denken...
En aandacht kreeg ze toch als ze die écht nodig had.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Zo ging de tijd op hun nieuwe woonplaats voorbij. Ash en Alice deden hun best om de drieling zo goed mogelijk op te voeden,
hoewel ze beiden een groot gebrek hadden aan ervaring.
De onrust bleef wel een beetje hangen: gingen ze ooit nog wel meer te weten komen over Alice's afkomst en Ariane?
Ze twijfelden of ze niet gewoon hadden gevlucht, maar het was ook misschien wel gewoon het beste. Voor de drieling...Ash had zijn eigen zoon,
die al bijna 12 moest zijn,
Nooit gezien of bijgedragen aan zijn opvoeding en dat wou hij nu 3 keer zo goed inhalen.
Afbeelding

Ook tussen hen 2 werd het alsmaar beter:
op een paar maand tijd veranderde hun relatie van 2 mensen die per toeval zomaar samen een drieling hadden naar een relatie tussen 2 normale,
volwassen mensen die elkaar al eeuwen leken te kennen en samen een paar schattige kindjes groot brachten.

Tussen het luiers verversen door waren ze dan ook regelmatig op hun slaapkamer te vinden, waar ze al hun resterende tijd aan elkaar gaven.
Afbeelding
Afbeelding

Wat best onhandig was, Alice was nooit naar school geweest en had dus niks van diploma's. Alice verveelde zich stierlijk en vulde, wanneer Ash werkte,
haar dagen op met de drieling entertainen en allerlei huishoudelijke klusjes. Het was niet leuk, maar op een manier hield ze er wel van,
van dat normale, huizelijke leventje. Al bij al kon ze ook niet hele dagen schilderen.

Wat anders was als Ash. Het feit dat hij nog ergens een zoon had rondlopen knelde hem, en zeker wanneer hij naar Damon's halfbroertje Aodh keek.
Ze woonden er nu al even, en hadden nog stééds niks gehoord. Voor Alice was dit een geruststelling, en voor Ash eigenlijk ook,
maar hij wist dat hij op die manier Damon nooit ging kunnen zien en veranderde om de haverklap in zijn weerwolfvorm.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Na een lange tijd nogal in afzondering geleefd te hebben, besloten ze om hun bestaan wat meer op te laten vallen. Ze waren een tijd lang een mysterieus,
jong gezinnetje geweest waar niemand eigenlijk iets over wist wat soms wel tot wat geroddel leidde.
("Ik heb haar eens het vuilnis buiten zien zetten, ze heeft groen haar." Of: "Soms hoor ik raar gehuil als ik langs hun huis loop, als een wolf.")

Ze begonnen zelf te merken dat dit niet de goeie manier was om een bestaan op te bouwen. Toen Ash enkele dagen vakantie had, gingen ze naar het zomerfestival.
Alice zette B.A.D. af op een klein pleintje samen met hun favoriete speelgoed en wandelde toen richting Ash, die even afgeleid wad door een barbiepop.
Afbeelding
Afbeelding

Ze sleurde hem en de 'barbiepop', die een doodgewone bewoonster was van het dorp, mee naar een hotdog-eetwedstrijd in het park en samen met nog een man begonnen ze de strijd.

De vrouw haakte als snel af, en gooide 10 meter verder voetenstampend al haar frustratie eruit. Uiteindelijk won de man en werd Alice op het nippertje,
zei en Ash vochten om de 2 plaats, 2e.

Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Het was al bijna avond en toen het lichtjes begon te schemeren stonden Alice en Ash elkaar aan te kijken.
"Kijk, niemand die vraagt naar je haarkleur", zei Ash. Alice knikte bevestigend en keek nog wat rond in het park.

Ash merkte een kleine afwezigheid bij Alice op en vroeg opdringerig wat er was.
"Weet je welke dag het vandaag is?" vroeg Alice emotieloos terug. Ash slikte toen hij zich het beeld van het afgescheurde kalenderblaadje van die dag voor de geest haalde.
"We moeten naar huis, zo snel mogelijk!" sprak hij verontwaardigd en trok aan Alice's arm.
Maar het was al te laat, het zonlicht werd vervangen door het heldere licht van de volle maan, Alice en Ash transformeerden...
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Zo snel en onzichtbaar als ze in hun wilde weerwolfsvorm konden brachten ze de drieling naar huis en belden ze grommend en pratend tegelijk een babysitter,
waarna ze terug naar het park gingen.

Ze besloten op jacht te gaan, voor de eerste keer in Appaloosa Plains. De vorige volle manen hadden ze zichzelf opgesloten...
Sommige van hun buren hadden hen toch al zien transformeren, dus ze konden hun bestaan en soort maar beter bekend maken.
Afbeelding

Die zwoele nacht in de zomer ging snel voorbij. Alice en Ash vonden regelmatig een kevertje of edelsteen, maar niet de meest speciale.
Ondanks dat hadden ze het wel naar hun zin: het was voor beiden al eeuwen geleden dat ze nog eens hadden gejaagd.
Vooral voor Alice was het leuk, zij had jarenlang een jagend bestaan geleid. Iets wat totaal veranderd was zodra ze Ash had ontmoet.
Afbeelding

Ash herinnerde het dan alweer aan die ene nacht dat hij urenlang in de kou voor Alice's huisje gestaan had en hij de hele tijd zenuwachtig langs de deur ijsbeerde...

Snel sprong hij richting een glimworm, die hij stevig in zijn handen hield.
Afbeelding

Zoveel was er niet te vinden, tegen dat de zon terug begon op te komen waren ze al terug thuis en hervatten ze hun dagelijkse leven.
Afbeelding
Afbeelding

Het was 8 uur 's ochtends en de postbode was juist langs geweest. Toen ze aan het postkantoor vertrok, stond er een magere, verwilderde,
jongen met vettig, halflang haar van zo'n 13 jaar oud aan de ingang die wanhopig naar een bepaald adres zocht.
"Weet jij Ash Night woont?" had de jongen gevraagd. De postbode knikte en nam hem mee naar het huis van Ash Night.

"Is het hier dat je moet zijn?" vroeg ze na ze de post voor de familie Night-Pistache in de brievenbus had gelegd en rende toen weg.
"Ja, denk het", bevestigde de jongen en liep zenuwachtig op het huis af.
Afbeelding
Afbeelding

Zijn hart klopte in zijn keel toen hij langzaam dichter bij de grijze, houten deur kwam. Al van toen hij het in de verte had gezien wist hij zeker dat hij hier moest zijn:
het huis was groen, van notities van zijn moeder die hij had gevonden wist hij dat Ash' lievelingskleur groen was.
Een toevallig, te verwaarlozen detail natuurlijk maar het gaf hem de nodige hoop.

Hoop op een nieuw, beter leven. De afgelopen 13 jaar waren een hel...Zijn moeder behandelde hem niet als haar zoon, maar als een knechtje.
Soms had hij zelfs getwijfeld of Ariane zijn moeder wel was: hij leek helemaal niet op haar. Hij zou dan op zijn vader moeten lijken.
Die hopelijk hier woonde.
Afbeelding

Hij wandelde het trapje nog, de deurbel die nog maar een meter van hem verwijderd was zorgde ervoor dat hij nog meer opgewonden was dan de
keer dat zijn moeder hem bijna had betrapt toen hij tussen haar spullen snuffelde...
Waar hij absoluut geen spijt van had. Wat hij toen allemaal had gevonden: hij schrok zich bijna dood.
Maar hij had ook een interessant notitieboekje gevonden: een waar de naam 'Ash Night' in stond en alle nodige informatie. Beroep, uiterlijk, geboortedatum, favoriete muziekgroep...
Het leek wel alsof ze een hele encyclopedie over hem maakte. Hij slaagde erin te ontsnappen uit het kotslelijke appartement waar ze hem half gevangen hield,
en na een hele boel weken liften, bedelen en mensen aanklampen had hij de nodige informatie en zat hij in Appaloosa Plains.
Afbeelding


Opmerkingen van het geniaal brein achter dit verhaal:

Ik heb er eigenlijk geen xD

Vorig hoofdstuk
Volgend hoofdstuk

Laatst gewijzigd door gitte2001 op di 14 jul 2015, 16:09, 1 keer totaal gewijzigd.

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: The story of a family - Gen.1: Ash Night - H8.

Hoofdstuk 9: Damon


Triiiinnggg
De bel ging. Alice liet haar schildersezel even links liggen en liep naar Ash toe."Was dat de bel?" vroeg ze onzeker.
Met geschrokken ogen keek Ash haar kant uit en knikte bevestigend. "Zou vannacht dan toch iemand ons gezien hebben?"
Alice slikte. Het was de eerste keer sinds ze hier woonden dat ze in het openbaar in een weerwolf waren veranderd en het liep al mis.
Afbeelding

Ash dacht precies hetzelfde als Alice keerde om, richting de voordeur.
Alice keek trots naar die 3 kleine sloebers die in de woonkamer waren aan het spelen. Over 30 jaar zullen zij misschien hetzelfde probleem hebben als zij en Ash nu.
Ash kon zich alleen maar concentreren op zijn versnellende ademhaling en bereidde nerveus de woorden voor die hij over enkele seconden zou zeggen
tegen de politieagent, na die had gezegd:"Verschillende buurtbewoners hebben U en uw vrouw vannacht gezien in een verdachte vorm in het park
en belden bang naar de hulpdiensten.
Jullie zouden met handen en voeten over de grond rennen en dingen opgraven.
Dan heb ik het nog niet over het uiterlijk en het gegrom waar ze rillingen van schenen te krijgen. Verklaar."
Afbeelding
Afbeelding

Alice volgde hem naar de voordeur, toen kwam de verrassing.
Ash' adem bleef steken in zijn keel toen hij broodmagere, vuile jongen voor zich zag staan. De jongen stond hem met licht betraande ogen aan te staren en zei niks,
maar toch zag hij meteen wie het was. Het kon niet anders.
Afbeelding

Ash bleef naar de jongen staren. Hij was terecht zenuwachtig geweest toen hij naar de deur liep, maar dit was wel het laatste wat hij had verwacht.
Wat moet ik zeggen? dacht hij.Vragen wie hij is is stom als je het weet.
Alice probeerde de jongen te zien die Ash plots zo stil maakte. Toen ze zijn gezicht te pakken kreeg, draaide ze zich als onder hypnose terug om.
Ze herkende die jongen.

"Damon", mompelde de jongen."Damon...",hij was van plan zijn achternaam te zeggen. Hij had logischerwijs de achternaam van zijn moeder...
Maar wou hij die wel zeggen? Die heks verdiende het niet eens om een mooie naam als Ariane Talon te hebben.
"Gewoon Damon", zei de jongen nogmaals. Hij wreef zijn vettige, zwarte haar opzij en durfde toen pas de man die recht voor hem stond - zijn vader - recht aan te kijken.

Dat was de bevestiging."Kom binnen", zei Ash.
Afbeelding
Afbeelding

Toen ze naar binnen liepen, was Ash Damon de hele tijd met lege, emotieloze ogen aan het aanstaren. Hij kon het nog steeds niet geloven.
Zijn zoon was gewoon vlak bij hem. Hij kon hem zien, aanraken...

Damon en Ash gingen, wachtend op vragen van elkaar, naast elkaar in de zetel zitten. Het was stil. Ash wist niet wat hij moest zeggen en Damon durfde niet.
Hoewel Ash zijn vader was, was en bleef hij wildvreemd voor hem. Hij wist bijna niks over hem...Enkel dat hij een weerwolf is en een kort avontuurtje met zijn moeder heeft gehad.
Afbeelding

"Dus euhm...Wat doe je hier?" begon Ash. Wat een domme vraag was dat nu, hij ziet er doodongelukkig uit en is waarschijnlijk weggelopen.
"Ik wou niet meer langer bij haar blijven", antwoordde hij zijn tranen wegvegend. "Wat heeft ze gedaan?" zei Ash al terug toen Damon amper uitgesproken was.
Damon zei een tijdje niks. Ash kon alleen maar medelijden met de jongen hebben,
wat kon Ariane gedaan hebben dat haar zoon helemaal overstuur na een lange tocht bij de man die zijn vader zou zijn terechtkwam?
Afbeelding

"Ik weet het niet", antwoordde Damon uiteindelijk."Ik weet alleen maar...Die heks zit vol geheimen. Toen ik klein was, verhuisden we regelmatig.
Precies of we op de vlucht voor iemand waren. Ik vroeg niks, ik ging nog niet eens naar school. Maar nu ik eraan terug denk...Ietsklopt er niet.
Ze moet in het verleden iets gedaan hebben, iets ergs, waar ze nu bang voor is."
Hij keek even naar Ash en glimlachte.
"Tot ik 7 was. Toen kwamen we terug naar Bridgeport...En het was pas toen dat ze zich echt als een moeder gedroeg. We gingen samen naar de speeltuin en van die dingen.
Maar mooie liedjes duren niet lang...",
Afbeelding

Ash keek met een versteende blik naar Damon. Verwachtte hij dat hij iets meer wist? Nee, dat was helemaal niet het geval.
Hij reconstrueerde Damon's woorden in zijn hoofd en ontleedde ieder woord dat hij had gezegd.
Ze moet in het verleden iets gedaan hebben, iets ergs, waar ze nu bang voor is.

"Zoals iemand ontvoerd hebben", vervolgde hij op zijn eigen gedachten.
Damon keek hem verbaasd aan. "Hoe bedoel je?"
Ash zuchtte en legde uit: "Je zei dat ze in het verleden iets moest gedaan hebben, iets waar een normaal mens de gevangenis voor zou invliegen.
Iemand ontvoeren bijvoorbeeld."

Damon keek hem aan alsof hij een fluoroze kippenpak aan had en toen besefte hij dat het als iets geks, totaal zonder redenering, op Damon overgekomen moest zijn.
"Ik denk dat je honger hebt. Ik breng je naar de keuken. Daarna kun je je douchen en propere kledij aandoen. En dan, moeten we eens bijpraten."
Afbeelding
Afbeelding

Ash begeleidde Damon naar de keuken waar hij gulzig een kom soep op at. Ash keek trots naar hem.
"Die gaat nog het hart van vele meisjes op hol laten slaan",
zei hij vooraleer hij besefte dat dat best egoïstisch klonk omdat Damon blijkbaar enkel het pikzwarte haar van zijn moeder had.
Afbeelding

Daarna ging hij terug naar de woonkamer.

"Het is mijn kans", fluisterde Alice en liep op Ash af, die schrok. Alice pakte zijn handen vast en begon tegen hem te praten.
"Wat is er?" onderbrak Ash haar. Alice blik veranderde van enthousiast naar bezorgd en zuchtte. "Jouw zoon, ik...Ik ken hem."

Ash wist niet wat hij hoorde en enkele kleine puzzelstukjes vielen in elkaar. Misschien had hij dat van 'iemand ontvoerd' toch niet zo redenloos er uit geflapt?
Alice dacht de naam Ariane gehoord te hebben, in een van haar dromen waar ze nu al enkele jaren van gespaard was.
Damon's moeder noemde Ariane en had iets slechts gedaan. Misschien iemand ontvoerd
En Alice kende Damon, dus Damon moet haar -samen met Ariane- ooit bezocht hebben.
"Zeg dat nog eens", beval Ash geschrokken."Ik ken hem. Ik heb hem al eerder gezien. Zoals je weet is mij geheugen één groot zwart gat.
Maar ik weet honderd procent zeker dat ik die zoon van je al eerder heb gezien, hij was nog klein, maar ik herken hem."
Afbeelding

Ash het alle woorden geabsorbeerd zoals een spons water absorbeert en stelde Alice gerust en kuste haar.
Damon, die even in de badkamer handdoeken had gehaald omdat die in de andere badkamer op waren, had alles gehoord.
Inclusief Alice's naam. Hij herkende haar even goed als zij hem herkende...
Hij had een goed geheugen en herinnerde zich nog dingen van toen hij een kleutertje was.
Hij herinnerde zich dus ook dat hij ooit een groenharig weerwolfmeisje met de naam Alice had gezien. Was dat die Alice? Zoveel toeval - en problemen - konden er niet zijn!
Afbeelding
Afbeelding

Wanneer zijn vader weg ws ging hij naar Alice toe, hij moest koste wat kostmeer over haar weten en was van plan zijn stiefmoeder bestormen met allerlei vragen.
"Moest jij niet onder de douche staan?" vroeg zij eerst. Damon mompelde snel dat het water nog moest opwarmen en schakelde toen over naar een ander onderwerp.
"Ik heb van Ash eh..Papa gehoord dat jij ook een weerwolf bent. Vanwaar kom je?"

Alice wist niet wat ze op deze vraag moest antwoorden en vond het eerlijk gezegd verdacht. En ze had Ash nog helemaal niks over haar tegen hem horen zeggen!
"Bridgeport," antwoordde ze snel,"ik woonde vroeger aan de rand van Bridgeport." en besefte dat ze daarmee niet helemaal loog.
Afbeelding
Afbeelding

Damon slikte zijn andere vragen allemaal terug in en knikte.
"Oké", zei hij en wandelde toen met een stapeltje kleren naar de badkamer.
Afbeelding

Waar hij de kleren op de grond gooide en daarna naar buiten rende.
Wie is dat groenharig mens? was het enigste waar hij aan kon denken. Wie is ze en waarom ken ik haar?
En wat heeft zij met dit hele gedoe te maken?


Damon sprong van de hoogste traptrede voor de deur naar de grond.
Hij voelde zijn bloed koken en langzaam begon hij een pak hariger te worden.
Hij voelde zijn spieren groeien en zijn hoogstens lange en vuile nagels veranderen messcherpe,
bruine klauwen.
Afbeelding

Zodra hij door had dat hij was aan het transformeren stopte hij het en de bruinoranje gloed rond zijn magere lichaam heen veranderde in helder blauw.
Hij wreef enkele lokjes van zijn zwarte haar uit zijn gezicht en staarde de leegte in. "Wat moet ik nu doen?" fluisterde hij tegen de sterren en de halfvolle maan.
Hij voelde een dunne, warme traan langzaam over zijn vuile wang glijden...
Afbeelding
Afbeelding

...En rende weg. De rijen huizen aan de kant van de straat negerend de stille nacht in.
Afbeelding
Afbeelding

Ashice had van het hele schouwspel niks gemerkt.
Ash liep bezorgd de woonkamer in en keek rond."Heb jij Damon nog gezien?" vroeg hij aan Alice.
Lichtelijk geïrriteerd draaide hij zijn hoofd wild rond alsof hij vanop die ene plaats voor de badkamerdeur elk hoekje in het huis wou kunnen zien.

"Ik heb al heel het huis doorzocht, en de tuin. Die jongen lijkt wel verdwenen", concludeerde hij onrustig.
"Ik zag jullie praten, heb je soms iets gezegd waardoor hij overstuur is weggelopen?"
Afbeelding

Alice grinnikte."Natuurlijk niet, echt lang was dat gesprek trouwens niet. Hij zei gewoon dat hij wist dat ik ook een weerwolf was en vroeg waar ik vandaan kwam",
"Ik heb hem maar gezegd dat ik uit Bridgeport kom."
Afbeelding

Nog voor ze uitgesproken was legde ze abrupt haar borstel en verf op de eerste min of meer goede plaats neer en strompelde ze naar achter.
"Ik voel me een beetje duizelig", mompelde ze en voor ze het wist viel ze op de grond.

Flauwgevallen.
Afbeelding
Afbeelding


Opmerkingen van het niet zo geniale brein achter dit verhaal:

- Ik had een paar nieuwe outfitjes samengesteld voor Alice...Wist ik veel dat ze haar op random momenten zou omkleden xD

- Yup, kort. Ik heb een heleboel dingen geschrapt eigenlijk :sweatdrop

Vorig hoofdstuk
Volgend hoofdstuk

Laatst gewijzigd door gitte2001 op zo 16 aug 2015, 12:46, 1 keer totaal gewijzigd.

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie